Η εικόνα μας θυμίζει πως ο
χριστιανισμός, όπως είπε ένας σύγχρονος θεολόγος, είναι «η θρησκεία των προσώπων».
Να είμαστε χριστιανοί σημαίνει, πράγματι, ν' ανακαλύπτουμε ένα πρόσωπο
παντοτινά ζωντανό και όλο αγάπη, να έρχεται σ’ εμάς στη χειρότερη θλίψη μας, το
πρόσωπο του Χριστού. Και εν τω Χριστώ, το πρόσωπο της Θεοτόκου και όλων εκείνων
των αμαρτωλών που δέχονται να είναι οι συγκεχωρημένοι: κανένα από αυτά τα
βλέμματα δεν κρίνει, όλα υποδέχονται.
Η εικόνα μας μαθαίνει να
μαντεύουμε το «εσώτερο είναι» του άλλου, το άπειρο βάθος του, το μυστήριό του
το οποίο «κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ». Αυτό το μυστήριο που
προβάλλει στο πρόσωπο ενός παιδιού που κοιμάται, στην αστραπή ενός χαμόγελου κι
ενός βλέμματος που αναβλύζουν από τη φιλία, στην ειρηνική εγκατάλειψη μερικών
νεκρών, σημείο ίσως μιας «κοίμησης». Σταυρός πού σχηματίζουν τα χαρακτηριστικά
του προσώπου και πού το φως του ανεβαίνει από μια ειρηνεμένη καρδιά.
Η εικόνα, και όλο το ορθόδοξο
ήθος, συνδέονται με το θαυμαστό επεισόδιο της Μεταμορφώσεως, με αυτές τις θείες
«ενέργειες» που εκπέμπονται από τον Χριστό και φωτίζουν όχι μόνο το πρόσωπο
Του, αλλά και τα ενδύματά Του -έργο της ανθρώπινης τέχνης-, και όλη τη φύση
τριγύρω. Αυτό το φως, μετά το Σταυρό και το Πάσχα, δεν είναι πια έξω από εμάς,
όπως ήταν για τους τρεις αποστόλους στο Θαβώρ. Έρχεται σ' εμάς με μια άπειρη
γλυκύτητα από το ίδιο το βάθος του είναι μας πού έχει ενοφθαλμισθεί στο Σώμα
του δοξασθέντος Χριστού. Ανακαλύπτουμε ότι τα όντα και τα πράγματα είναι
υφασμένα μ' αυτό το φως. Δεν υπάρχει πια βέβηλο και ιερό, μόνο βεβηλωμένο και
εξαγιασμένο: βεβηλωμένο από την παχυλή σκιά του υπερτροφικού εγώ μας,
εξαγιασμένο από το πανταχού παρόν φως του μεταμορφωμένου Χριστού.
Olivier Clément