Τό γράφουν ὅλα τά «μοντέρνα» περιοδικά! Τό ἐπισημαίνει στά σχετικά ἄρθρα περί σχέσεων κάθε ἀνερχόμενος ἀστέρας τῆς δημοσιογραφίας : «Ὁ γάμος σκοτώνει τόν ἔρωτα!» Τό βεβαιώνουν στίς συνεντεύξεις τους ἠθοποιοί καί τραγουδιστές, ὅταν τούς κάνουν τίς ἀνάλογες ἐρωτήσεις: «Ὁ γάμος εἶναι μία σύμβαση. Προτιμῶ νά συζῶ κάθε φορά πού ἐρωτεύομαι. Ὅταν κουράζομαι χωρίζω. Συνεχῶς ἐρωτεύομαι. Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζεῖ χωρίς νά’ ναι ἐρωτευμένος. Θά παντρευτῶ μόνο ὅταν πρόκειται νά κάνω παιδιά.»
Κυρίαρχη ἰδεολογία ἔχει γίνει στήν ἐποχή μας ἡ ἄρνηση τοῦ γάμου, ὁ ὑποβιβασμός του σέ μιά νομική σύμβαση, κυρίως γιά νά πάρουν ταυτότητα τά παιδιά. Φόβος κυριαρχεῖ στούς νέους ἀνθρώπους γιά τίς σχέσεις, δέος γιά τήν ἀποτυχία, φόβος γιά τόν χωρισμό. Καί καθώς τά διαζύγια ἔφτασαν στήν Ἀθήνα στό ἕνα τρίτο τῶν γάμων, μοιάζουν νά ἐπιβεβαιώνονται οἱ κατήγοροι τοῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου. Ἡ πραγματικότητα ὅμως εἶναι διαφορετική. Δέν χωρίζουν μόνο ὅσοι παντρεύονται, ἀλλά κι ἐκεῖνοι πού ζοῦν ἐκτός γάμου. Χιλιάδες σχέσεις ξεκινοῦν καί σταματοῦν χωρίς ποτέ νά καταμετρηθοῦν ἐπίσημα. Σχέσεις πού δέν γνώρισαν τήν «σύμβαση», οὔτε τήν «ρουτίνα» τοῦ γάμου, σχέσεις πού ξεκίνησαν μέ θυελλώδη συναισθήματα καί κατέληξαν σέ μῖσος κι ἀποστροφή. Γιατί ἄραγε ἀποτυγχάνουν αὐτές οἱ σχέσεις; Μήπως δέν εἶναι ὁ γάμος πού φταίει, οὔτε ἡ καθημερινότητα, ἀλλά ἡ ἀνικανότητα μας νά ἀγαπήσουμε, νά δοθοῦμε ὁλοκληρωτικά, νά θυσιάσουμε τόν ἐγωϊσμό μας, τό θέλημά μας, γιά νά ἐνωθοῦμε μέ τόν ἄλλον;
Εὐλογία ὁ ἔρωτας γιά τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Ροπή φυσική τῆς ψυχῆς πού ἔδωσε ὁ Θεός γιά νά φέρει τά δύο φῦλα κοντά, νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἕνωση. Ὅμως ὁ ἔρωτας δέν εἶναι ἀγάπη - πεθαίνει ἄν δέν γίνει ἀγάπη. Ὁ ἔρωτας εἶναι συναίσθημα ἐγωϊστικό, κάνει τόν ἄνθρωπο νά θέλει νά κατακτήσει, νά ἐντυπωσιάσει, νά περιμένει διαρκῶς ἀνταπόδοση, τόν κάνει ἐριστικό καί ζηλόφθονο. Κι ὅταν περνᾶ ὁ χρόνος κι οἱ πρῶτες ἐντυπώσεις διαλύονται, ὅταν διαψεύδεται ἡ πρώτη - ἐξιδανικευμένη – εἰκόνα πού εἴχαμε σχηματίσει γιά τόν ἄλλο, τότε ἀρχίζει ἡ ἀμφισβήτηση κι ἡ ἀπογοήτευση.
Καθώς οἱ ψευδαισθήσεις τελειώνουν κι ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς ἀλήθειας, καλούμαστε νά δοῦμε τόν ἄλλον ὅπως εἶναι, νά ἀναγνωρίσουμε πώς κι ἐμεῖς ἔχουμε ἐλαττώματα, νά ψάξουμε νά βροῦμε ὅσα μᾶς ἑνώνουν κι ὄχι ὅσα μᾶς χωρίζουν. Ὀφείλουμε νά καταλάβουμε πώς «ὁ πρίγκιπας»,ἤ ἡ «πριγκίπισσα» τῶν ἐφηβικῶν ὀνείρων μας δέν ὑπάρχουν, ἀλλά ἄνθρωποι μέ τίς ἴδιες ἀδυναμίες σάν τίς δικές μας, κι ἀντί νά κυνηγᾶμε χίμαιρες, νά ἀρχίσουμε νά πορευόμαστε τόν δρόμο τῆς ἀγάπης, τῆς κατανόησης, τῆς ἀλληλοπεριχώρησης μέ τόν ἄλλο.
Ὅταν θά μάθουμε νά θυσιάζουμε τόν ἐγωϊσμό μας, νά χαιρόμαστε μέ τήν χαρά καί νά λυπόμαστε μέ τήν λύπη τοῦ ἄλλου, ὅταν ἀρχίσουμε νά καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ ἀγάπη «οὐ ζητεῑ τά ἑαυτῆς», ὅταν νοιώσουμε ὅτι ἡ σχέση περνᾶ μέσα ἀπό τήν δική μας ἀλλαγή, τότε θά σκιρτήσει μέσα στήν καρδιά μας ἡ χαρά τῆς πραγματικῆς συνάντησης.
Κι αὐτή ἡ συνάντηση μόνο μέσα ἀπό τόν γάμο μπορεῖ νά γίνει, μέσα ἀπό τήν ὑπόσχεση δηλαδή ὅτι ὁ ἀγῶνας γιά τήν ἀγάπη θά εἶναι μόνιμος καί συνεχῆς καί θά κρατήσει μέχρι τό τέλος τῆς ζωής μας. Ἡ χωρίς ὅρους συμβίωση εἶναι ἄρνηση τῆς ἀγάπης, ἀφοῦ κυριαρχεῖται ἀπό τόν φόβο τῆς δέσμευσης, ἀφοῦ στήν οὐσία ἀρνούμεθα τήν μονιμότητα γιά νά μποροῦμε νά ἀποδράσουμε ὅποτε θέλουμε ἀπό τήν σχέση.
Δέν εἶναι ὁ Ὀρθόδοξος γάμος σύμβαση καί προικοσύμφωνο, οὔτε κάποια μαγική τελέτη γιά «τό καλό». Δέν εἶναι ὁ γάμος νομιμοποίηση τῶν σεξουαλικῶν σχέσεων, οὔτε μιά θρησκευτική τελετή μέ πολυτέλειες καί κοσμικότητες. Οἱ κοσμικές αὐτές ἀντιλήψεις ἀπέτυχαν παταγωδῶς στό παρελθόν καί εὐθύνονται σέ μεγάλο βαθμό γιά τήν ἄρνηση τοῦ γάμου σήμερα ἀπό τούς νέους.
Ὁ γάμος γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀγάπης, ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ γιά νά πορευτοῦν οἱ νεόνυμφοι τόν δύσκολο ἀγῶνα τῆς ἀγάπης καί νά γεννήσουν παιδιά πού θά μεγαλώσουν εὐλογημένα. Μόνο πού τό μυστήριο δέν ἐξαντλεῖται τήν ὥρα τῆς ἀκολουθίας. Ὅπως ὅλα τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ὁ γάμος ὁλοκληρώνεται μέσα στό πέρασμα τοῦ χρόνου. Ἄν τό ζευγάρι δέν ζεῖ πνευματικά τόν γάμο, ἄν ὁ καθένας ἀπό τούς δύο δέν μετανοεῖ διαρκῶς, ἄν δέν πολεμᾶ τόν ἐγωϊσμό του γιά νά μάθει νά ἀγαπᾶ, ἡ συζυγία χωλαίνει. Ἄν ὁ Χριστός δέν μπεῖ στό κέντρο τοῦ γάμου, γιά νά γίνει πρότυπο ζωῆς γιά τόν καθένα καί στόχος κοινός, τότε ἡ σχέση θά μαραζώσει κι οἱ σύζυγοι θά κλειστοῦν στόν ἑαυτό τους, θά περιχαρακωθοῦν στήν φιλαυτία τους. Ἡ σύγχρονη πραγματικότητα μέ τά τόσα διαζύγια, ἀποδεικνύει καθημερινά τήν ἀποτυχία μας καί τήν ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο.
Μοναδική ἐλπίδα γιά νά βιωθεῖ ἡ χαρά τῆς συζυγικῆς σχέσης, ἡ πίστη στόν Χριστό. Νά γίνει ὁ γάμος ἄσκηση ἀγάπης, κι αὐτή ἡ ἀγάπη νά μήν περιοριστεῖ μόνο μέσα στήν οἰκογένεια, ἀλλά νά ἀνοιχτεῖ στόν κόσμο ὅλο. Νά νοιώσουν οἱ σύζυγοι τήν συμπόρευσή τους καί τήν τεκνογονία ὡς δοξολογία καί εὐλογία Θεοῦ ἐν εἰρήνη καί ὁμονοία καί νά τούς καταξιώνει ὁ Θεός ἐν γήρει πίονι καταντῆσαι, ἐν καθαρᾶ τήν καρδία ἐργαζομένους τάς ἐντολάς Του. Ἀμήν.