Από μικρό παιδί
έμαθα να αγαπάω και να σέβομαι τους παππούδες και τις γιαγιάδες, όχι μόνο
αυτούς που ήταν γονείς των γονιών μου, αλλά και τους υπόλοιπους στο μικρό χωριό
που γεννήθηκα. Ο φυσικός χαιρετισμός προς αυτούς ήταν πάντα το χειροφίλημα από
μέρους των μικρότερων και για αντίδωρο ένα χάδι στο κεφάλι. Από χρόνια έχουν
κοιμηθεί οι «φυσικοί» μου παππούδες και από χρόνια έχουμε φύγει από τη μικρή
κοινότητα του χωριού. Είχα πάντα, όμως, την αίσθηση ότι όπου και αν βρεθώ έχω
ένα «ισχυρό παππούλη», τον Άγιο που μου έδωσαν το όνομά του.
Ερχόμενη στην
Αθήνα, ένιωσα τυχερή που στη «γειτονιά των αγγέλων», όπως αρέσει στους φίλους
μου να λένε την ενορία μας, απέκτησα αγαπημένες γιαγιάδες με σφρίγος νεανικό
που τις χαίρομαι στη «λειτουργία μετά τη Θεία Λειτουργία» να κοινωνούν και να
δοξολογούν.
Ξαφνικά, όμως, από τη μέρα που στην είσοδο της αίθουσας κάτω από το ναό, εκεί που είναι και το παρεκκλήσι τους, μπήκε στο προσκυνητάρι η υπέροχη εικόνα με τον Άγιο Αρσένιο και τον Άγιο γέροντα Πορφύριο, και τη φίλησα για πρώτη φορά ένιωσα πως παίρνω ευχή από τους παππούδες μου, από τους παππούδες μας. Είναι και αυτά τα υπέροχα παιδικά γεροντικά στη διπλανή βιβλιοθήκη, που νιώθεις ότι μπαίνοντας στο χώρο θα βρεις τον Άγιο Αρσένιο και τον Άγιο Πορφύριο με όλη την αγάπη στη ματιά τους να κάθονται στο στασίδι έτοιμοι να σου πουν ιστορίες από την Καππαδοκία του 19ου αιώνα και από την «έρημο της Ομόνοιας» του 20ου , να διηγηθούν όλα αυτά που ο Κύριος τους αξίωνε να βλέπουν με τα μάτια της ψυχής και απλόχερα να σου δώσουν αγάπη και παράδειγμα. Την ευχή τους να έχουμε!
02.12.2013, N.A.