Δε φοβάμαι τις "κακοτυχίες"
και της ζωής τις κρίσεις -
μον' της ψυχής μου
τους βάρβαρους φοβάμαι..
Τη δειλία και τη μιζέρια της,
Την απόσυρσή της στα μαύρα κελάρια,
Όταν φοράει τα μαύρα γυαλιά
και καλύπτει το πρόσωπό της
με των τραυμάτων της το παραπέτασμα,
Όταν βουλιάζει στο παγόβουνο του ασυνείδητου
και βγαίνει στον αφρό με τα δίχτυα γεμάτα
τρομαχτικές μορφές προ-ιστορίας.
Μα η δική μου ιστορία
ξεκινάει σε μια φάτνη
που έζησε το σχίσιμο
στης ανθρωπότητας το καταπέτασμα.
Τομή χαράς, επι-τομή χαράς
την ώρα που σα βρέφος η ψυχή,
χωρίς προ-ιστορία,
λαχταρά... έρχου Κύριε!
Ν.Α. 07.01.14