Διψά η ψυχή και κορεσμό δεν έχει…
Σαν περιστέρι βυζαντινού ψηφιδωτού,
«ὡς ἒλαφος διψῶσα ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων» σκύβω
γουλιά
γουλιά δρόσο να μαζέψω.
Σε βάθη φωτεινά πολύτιμο Μαργαρίτη βρίσκω
μα τη χαρά δεν ξέρω ακόμη χάρη να ονομάσω.
Ο Λόγος καταδέχεται να τον ψηλαφήσω
μα
είναι κίνημα ψυχής
Δέσποτα της ζωής μου να τον αναγνωρίσω.
◊
Έναν ήλιο ανακαλύπτω στον πυρήνα μου
κάθε που απεκδύομαι το χιτώνα
της ψυχής μου,
το ρυπαρό.
Μα πόσο γρήγορα το λησμονώ… και τον ξαναφορώ.
Σε στιγμές ατίμητες ολόκληρη
με βλέπω,
και το ’νιωσα!
Γι’ αυτήν την αρτιότητα πάλαι ποτέ ήμουν πλασμένη…
◊
Κρατιέμαι ψυχή ψυχή με αυτούς που αδελφούς μου κράζω
κι είναι το «εσύ» ένα κυνήγι θησαυρού
εμένα να ονομάζω.
Το πλήθος στα μάτια μου έχει χρώματα,
κάμπος… που μοσχοβολά αρώματα.
Κοινή η τράπεζα που μοιραζόμαστε,
δείπνος και συμπόσιο και βασιλεία…
Νεουργείται ο παλαιός μου εαυτός,
ζω στο νυν, το αεί, στο χρόνο τον εκτός.
Κάθε φορά για πάντα…
Ειρήνη Ζαμάνη
Άνοιξη
2014