«Ὅπως τούς ἀνθρώπους πού ἐρωτεύονται ἡ ἀγάπη
τούς βγάζει ἀπό τό “ἐγώ” τους, ὅταν εἶναι ὑπερβολικά μεγάλη καί
περισσότερη ἀπ’ ὅση χωροῦν, ἔτσι καί τόν Θεό Τόν κένωσε ἡ ἀγάπη
Του γιά τούς ἀνθρώπους. Διότι δέν προσκαλεῖ [ἐνν. ὁ Θεός]
κοντά Του τόν δοῦλο πού ἀγάπησε παραμένοντας στόν τόπο Του, ἀλλά
κατεβαίνει ὁ Ἴδιος ἀναζητώντας τον. Καί φθάνει ὁ πλούσιος
μέχρι τό καταγώγιο τοῦ φτωχοῦ, τόν πλησιάζει καί ἐκδηλώνει μέ τήν
παρουσία Του τήν πολλή Του ἀγάπη καί ζητᾶ ἀπό κεῖνον τό ἴδιο. Κι ἐνῷ αὐτός ἀπαξιοῖ, Ἐκεῖνος
δέν ἀποχωρεῖ οὔτε δυσανασχετεῖ γιά τήν προσβολή. Κι ἐνῷ διώχνεται,
στέκει ἐπίμονα στίς πόρτες καί κάνει τά πάντα, γιά νά φανερώσει τήν ἀγάπη
Του. Καί ὀδυνόμενος ὑπομένει καί πεθαίνει».
Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας