Συ­ναι­σθη­μα­τι­κά α­ναλ­φά­βη­τοι...

Εί­μα­στε συ­ναι­σθη­μα­τι­κά α­ναλ­φά­βη­τοι. Ό­χι μό­νο ε­σύ κι ε­γώ, ό­λοι μας εί­μα­στε κι αυ­τό εί­ναι το πιο θλι­βε­ρό. Μας δί­δα­ξαν για την α­να­το­μί­α, ξέ­ρου­με α­π'­έ­ξω μα­θη­μα­τι­κούς τύ­πους, αλ­λά δεν μας έ­μα­θαν τί­πο­τα για τις ψυ­χές μας. Εί­μα­στε τρο­μα­κτι­κά α­νί­δε­οι για τον ε­αυ­τό μας και τους άλ­λους. Πολ­λά λέ­γον­ται σή­με­ρα για το ό­τι τα παι­διά θα πρέ­πει να δι­δά­σκον­ται α­πό νω­ρίς για την αλ­λη­λεγ­γύ­η, την κα­τα­νό­η­ση, την συ­νύ­παρ­ξη, την ι­σό­τη­τα και ό­λες αυ­τές τις έν­νοι­ες για τις ο­ποί­ες συ­ζη­τά­με συ­νέ­χεια. Αλ­λά κα­νείς δεν σκέ­φτε­ται ό­τι πρώ­τα θα πρέ­πει να μά­θου­με για τον ε­αυ­τό μας και τα συ­ναι­σθή­μα­τά μας. Για τους δι­κούς μας φό­βους, για τη μο­να­ξιά μας, για το θυ­μό. Εί­μα­στε εγ­κα­τα­λειμ­μέ­νοι, α­νί­δε­οι και θυ­μω­μέ­νοι μέ­σα στα ε­ρεί­πια της φι­λο­δο­ξί­ας μας. Το να βο­η­θή­σεις έ­να παι­δί να α­πο­κτή­σει ε­πί­γνω­ση της ψυ­χής του α­κού­γε­ται σχε­δόν α­νή­θι­κο. Αλ­λά πώς εί­ναι δυ­να­τό να κα­τα­λά­βεις τους άλ­λους, ό­ταν δεν γνω­ρί­ζεις τί­πο­τα για τον ε­αυ­τό σου; 

Ingmar Bergman