Μια γυναίκα θρηνεί μπροστά στο
καφέ «Λε Καριγιόν», όπου 14 άνθρωποι
βρήκαν τον θάνατο τη νύχτα της Παρασκευής από τα πυρά των
Καλάσνικοφ
των τρομοκρατών. (εφημ.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 15.11.15)
Ξεκομμένος όπως ήμουνα έτσι από τα γύρω μου πράγματα και βυθισμένος στις
σκέψεις μου, ταράχτηκα από έναν απότομο τρόμο. Ήτανε μια ξαφνική διακοπή του
ηλεκτρικού ρεύματος, που βύθισε στο σκοτάδι και μένα και το λουλούδι που
κρατούσα στο χέρι και την Υδρόγειο Σφαίρα μου. Ψάχνοντας στα τυφλά να βρω
κανένα κερί, έχω απλωμένα τα χέρια μου, σαν να ψηλαφώ το σκοτάδι του κόσμου.
Σκοντάφτω πάνω σ’ ένα μικρό έπιπλο, πού, πέφτοντας κάτω, κάνει έναν
τρομερό θόρυβο.
Κρατώντας σε λίγο στο ένα χέρι την Υδρόγειο Σφαίρα και στο άλλο μου ένα
αναμμένο κερί, βγαίνω από το γραφείο και τραβώ για την κάμαρά μου. Στο
διάδρομο συναντιέμαι με τον γιο μου πού ξύπνησε από το θόρυβο και σηκώθηκε να
ιδεί τι συμβαίνει. «Τι τρέχει;» με ρωτά. Κι εγώ, πού δεν έχω ακόμη αποδεσμευτεί
από τις σκέψεις μου, μουρμουρίζω, σαν να μην απαντώ στη δική του ερώτηση:
«Κοίταξε, από ένα φως τόσο ελάχιστο, φωτίζεται η Γη σήμερα».
Νικηφόρος Βρεττάκος