Κοιμήθηκε εν Χριστώ στις 2 Δεκεμβρίου 1991 και ανακηρύχθηκε άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας στις 27 Νοεμβρίου 2013 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Σήμερα τιμούμε τη μνήμη του με ένα απόσπασμα των διδαχών του Περί θείου έρωτος από το βιβλίο Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου:
«Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να
είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να
πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ΄ άπειρο, μες στ΄ άστρα, μες στα
μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.
Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός,
πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν΄ αγαπάεις και
να πονάεις. Να πονάεις γι΄ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον
αγαπημένο. Όλη νύκτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με
τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δεν λογαριάζεις τίποτα, ούτε απειλές, ούτε
δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς τον Χριστό είναι άλλο πράγμα,
απείρως ανώτερο.
Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι
αρετές που θ΄ αποκτήσουμε αλλά η αγαπώσα καρδία προς τον Χριστό και τους
άλλους. Το καθετί εκεί να το στρέφουμε. Βλέπουμε μια μητέρα να έχει το παιδάκι
της αγκαλιά, να το φιλάει και να λαχταράει η ψυχούλα της; Βλέπουμε να λάμπει το
πρόσωπό της, που κρατάει τ΄ αγγελούδι της; Όλ΄ αυτά ο άνθρωπος του Θεού τα
βλέπει, του κάνουν εντύπωση και με δίψα λέει: «Να είχα κι εγώ αυτή τη λαχτάρα
στον Θεό μου, στον Χριστό μου, στην Παναγίτσα μου, στους αγίους μας!». Να, έτσι
πρέπει ν΄ αγαπήσομε τον Χριστό, τον Θεό. Το επιθυμείς, το θέλεις και το αποκτάς
με τη χάρη του Θεού.
Εμείς, όμως, έχομε φλόγα για τον Χριστό;
Τρέχουμε, όταν είμαστε κατάκοποι, να ξεκουρασθούμε στην προσευχή, στον
Αγαπημένο ή το κάνουμε αγγάρια και λέμε: «Ω, τώρα έχω να κάνω και προσευχή και
κανόνα...»; Τι λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο θείος έρωτας. Δεν έχει αξία να
γίνεται μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει και κακό.
Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και
γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο
Χριστός «χοντρές» ψυχές δεν θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι,
για να γίνει άξια του Χριστού, να μετανοήσει «έως εβδομηκοντάκις επτά». Η
μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λέεις, «πάνε τα χρόνια μου
χαμένα, δεν είμαι άξιος» κ.λ.π., αλλά μπορείς να λέεις, «θυμάμαι κι εγώ τις
μέρες τις αργές, που δεν ζούσα κοντά στον Θεό...».