Την ώρα αυτή που περνάμε μια κρίση και που μπορεί να μην
είμαστε καθόλου αξιαγάπητοι και να μην αγαπάμε ούτε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό
μας, ο άλλος συνεχίζει να μας αγαπάει και η αγάπη του μας κάνει να αισθανθούμε
και πάλι αξιαγάπητοι, κυρίως επειδή μέσα απ' την αγάπη του φθάνει σε μας και η
αγάπη του Θεού. Η ύψιστη απόδειξη της αγάπης του Θεού και των συνανθρώπων μας
είναι το ότι μας αποδέχονται παρά τις ατέλειες και τα λάθη μας, δηλαδή το ότι
μας συγχωρούν.
Γι' αυτό, όταν εμείς βρισκόμαστε σε κατάσταση παραλύσεως,
λειτουργεί πραγματικά σαν άλλος στη ζωή μας, εκείνος που απλώς μας
συμπαραστέκεται, χωρίς να μας επιπλήττει, χωρίς να μας κάνει κηρύγματα, χωρίς
να μας δίνει συμβουλές και χωρίς να μας ζητάει υποσχέσεις.
«Επισκέφθηκαν μερικοί από τους γέροντες τον αββά Ποιμένα και
του είπαν: Νομίζεις σωστό, εάν ιδούμε τους αδελφούς να νυστάζουν στη σύναξη, να
τους κεντίσουμε, ώστε να γρηγορούν στην αγρυπνία; Αυτός δε τους λέγει: Εγώ,
πάντως, εάν ιδώ τον αδελφόν να νυστάζει, τοποθετώ την κεφαλή του στα γόνατα μου
και τον αναπαύω» (Αποφθέγματα Γερόντων).
π. Φιλόθεος Φάρος