Σε μια κλεψύδρα
είναι η ζωή φυλακισμένη
στην κατακόρυφη ροή
του ιδιωτικού μας χρόνου
Που κλέβει
στο ατέρμονο άδειασμά της
το ύδωρ
της μονάκριβης ψυχής μας
με συνεχή εναλλαγή
ευχαρίστησης και πόνου
σε μια των αντιθέτων επανάληψη
που ορίζουν σταθερά
την ύπαρξή μας
μέχρι την έσχατη άκρη
ενός δρόμου
που σχηματίζει
το επίγειο κορμί μας
σύνορο νοητό
κατώφλι τωρινού κι αιώνιου...
Κι έρχεται μια στιγμή ευλογημένη
που αναχαιτίζει τον βαρύ βηματισμό του χρόνου
όταν ενώνει τα παρόντα
τα παλιά και τα αιώνια
με μία της καρδιάς μας καταβύθιση
μέσα απ το βάφτισμα του πόνου
σε ύδατα ζώντα, αγιασμένα
απ τον Λόγο,
Αυτόν
που ο Παλαιός των Ημερών
μάς εξανήγγειλε
ως τον Μονογενή Υιό
που ευαρεστήθηκε
να ιδρύσει
μόνιμης κατοικήσεως τόπο
για το ολόλευκο
Περιστέρι της Ζωής
μέσα στης χωματένιας μας ταπείνωσης τον κόσμο....
Όλγα