Μέσα στη μοναξιά του τάφου
στ' ακραία βάθη αυτής
της γης
στην πιο αρχαία
της ύπαρξής μας σάρκα,
στο μυστικό εργαστήρι
της σιωπής
Εκεί που της ζωής μας
η ικμάδα
μοιραία πάντα επιστρέφει
αφού περάσει από τον κόσμο
σαν φευγαλέα αστραπή
Κατέβηκε ένας άγνωστος
σαν κόκκος από στάρι
όμοιος με μας στα βάσανα
της φύτρας μας βροτός
και βύθισε βαθιά στη γη
ένα ουράνιο χνάρι
σπέρμα καινό, αλλότριο
φτιαγμένο από φως
πούχε κρυφή αποστολή
της εξουσίας το κλειδί
του θάνατου να πάρει....
Και κείνο το ελάχιστο
του αόρατου ζυμάρι
που 'μοιαζε κόκκος σιναπιού
ελάχιστος, μικρός
ήταν η σπίθα της Ζωής
του Αιώνιου η χάρη
που σα ρομφαία δίστομη
άκαμπτη, τιμωρός
έπεσε στου αρχαίου φιδιού
το τρομερό κεφάλι
κι απ τα εντάφια σπάργανα
και το κελί του Άδη
φύτρωσε η Ανάσταση
η Ελπίδα και το Φως....
Όλγα