Η πνευματική ζωή είναι ενδιαφέρουσα, επειδή είναι
επικίνδυνη. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνουν οι έσχατοι πρώτοι, και οι πρώτοι
έσχατοι.
Μεγάλοι δεν είναι οι θορυβοποιοί που προβάλλονται ως
πνευματικοί ηγέτες ή προφήτες, για να καταπλήξουν και να καταπνίξουν τον κόσμο.
Μεγάλοι είναι οι ταπεινοί και «ανύπαρκτοι», πού έχουν δεχθεί την παράκληση του
Πνεύματος και αποτελούν την παρηγοριά όλου του κόσμου. Τους αρκεί η Χάρις. Και
αυτήν εκπέμπουν αενάως, με ακτινοβολία πού τρέφεται ακατάπαυστα από τη συντριβή
της καρδίας και την αίσθηση πού έχουν ότι μολύνουν τον τόπο με την παρουσία
τους. Ενώ αυτοί οι ίδιοι είναι ευλογία για όλη τη δημιουργία και όταν ζουν και
αφού παρέλθουν, γιατί το Πνεύμα το Άγιο δίδει νόημα και λόγο στην παρουσία και
την απουσία τους.
Αντίθετα, μόλις πιστέψεις ότι κάτι είσαι στην αρετή ή
στη γνώση, τότε τα χάνεις όλα και γίνεσαι αφορμή μολύνσεως, άσχετα αν νομίζεις
εσύ –ή και κάποιοι άλλοι- ότι είσαι υπόδειγμα αρετής και ανανεώσεως της
πνευματικής ζωής.
Αυτό που έχουν οι Άγιοι δεν είναι τα ανθρώπινα ταλέντα
ή προτερήματα: σοφίας, ρητορικής ή ποιήσεως. Αλλά ότι όλα αυτά τα αγίασαν
προσφέροντάς τα στον Θεό. Και δι’ αυτών φανερώνεται η Χάρις πού παρηγορεί και
θεώνει τον άνθρωπο.
Αρχιμ. Βασίλειος Ιβηρίτης