Καθώς σιγοβράζουμε στό Ἀθηναϊκό τσιμεντοκαμίνι (πού ἐμεῖς φτιάξαμε κι ὄχι καποιοι ἄλλοι), καθώς γκρινιάζουμε ἰδροκοπῶντας ἀπό τούς καύσωνες (πού ἐμεῖς προκαλέσαμε κι ὄχι καποιοι ἄλλοι), ἄς θυμόμαστε πώς λίγο παρά ἔξω ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ζοῦν πιό κοντά στόν τρόπο πού ὅρισε ὁ Θεός...
...και τό παιχνίδι τῶν παιδιῶν ἕνα ἀτέλειωτο πάρε δῶσε μέ τήν θάλασσα εἶναι...
...ὅπου κι ἀν σταθεῖς πιό εὔκολη εἶναι ἡ δοξολογία...
...ξεχνιέσαι ἀπό τά παιχνιδίσματα τοῦ ἥλιου...
Καί τήν ὥρα τοῦ ἑσπερινοῦ νοιώθεις πιότερο τά λόγια τοῦ ὕμνου:Φῶς ἱλαρον ἁγίας δόξης ἀθανάτου Πατρός,
Οὐρανίου, ἁγιου, μάκαρος Ἰησοῦ Χριστέ,
Ἐλθόντες ἐπι τήν ἡλίου δύσιν, ἰδοντες φῶς ἑσπερινόν,
Ὑμνοῦμεν Πατέρα, Υἱόν, καί Ἅγιον Πνεῦμα, Θεόν,
Ἄξιον σε ἐν πᾶσι καιροῖς ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις,
Υἱέ Θεοῦ, ζωήν ὁ διδούς,
Διό ὁ κόσμος σέ δοξάζει...
