Νόμιζα πώς τό τέλος τῆς διαδρομῆς εἶναι ἡ σύνεση κι ἡ ἀρετή. Κοιτάζοντάς μας, σακατεμένους πάνω στόν σακατεμένο πλανήτη μας εἶπα: "τέλος, χάσαμε τόν προορισμό καί βαδίζουμε στόν ὄλεθρο". Τό τέλος ὅμως εἶναι ἡ Ἀλήθεια, καί τό νά τήν ψάχνεις, κάνει τό ταξίδι μας ἀκόμα ζωντανό.
Κι ἄν «χάνουμε τό παιχνίδι» μέ τόν κόσμο πού διαλύουμε κομμάτι - κομμάτι, κι ἄν διαλύουμε τήν γῆ μας κάτω ἀπό τά πόδια μας, δέν διαλύεται ὁ δρόμος μας πρός τόν Θεό. Τό τέλος τῆς διαδρομῆς δέν ἔχει τό ὄνομα καμιᾶς ἀρετῆς, οὔτε αὐτῆς πού ἀρνηθήκαμε, μολύνοντας τά πάντα στήν πλάση.
Ἔχει τό ὄνομα Ἀλήθεια κι εἶναι ὁ Χριστός. Κι ἔτσι μπορῶ νά συνεχίσω περπατώντας μέ θάρρος πάνω στό κουφάρι τῆς φύσης χωρίς πανικό. Μπορῶ ἀκόμα νά βαδίσω πάνω στά κουφάρια ἀνθρωπίνων συνειδήσεων, ἀκόμα καί τῆς δικῆς μου, μέ ἐλπίδα. Ἡ Ἀλήθειά Του μπορεῖ νά ἀποκαλύπτεται παντοῦ καί πάντα, πίσω ἀπό τίς σκοτεινές γωνιές καί μέσα ἀπό τήν βρωμιά τοῦ κόσμου. Ὁ ἴδιος Χριστός καί τότε καί τώρα καί πάντα. Τό Φῶς τό Ἱλαρόν γλυκαίνει τίς καρδιές ὅσων τό ζητοῦν, ἀκόμα κι ἄν τά μάτια μας ἀντικρύσουν τόν ἥλιο νά γκρεμίζεται, κι ὁ Λόγος Του θά μένει στόν αἰῶνα. Παρηγοριέμαι ἀπό τίς σκέψεις αὐτές καί δέν φοβᾶμαι. " Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν κι ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑ(ἡ)μᾶς" ...
Εὐχαριστῶ γιά ὅλα τά δειλινά πού πέρασα μπροστά ἀπό τήν πανδαισία τοῦ ἡλιοβασιλέματος. Δόξα τῷ Θεῷ γιά ὅσα εἶδα καί γιά ἐκεῖνα τά ἀγαπημένα πρόσωπα πού φωτίζονταν στό πλάι μου ἀπό τά ἴδια χρυσοπόρφυρα χρώματα... κυρίως γι' αὐτά τά πρόσωπα. Δόξα τῷ Θεῷ...