ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ


Ἀναζητῶ μιάν ἀκτή νά μπορέσω νά φράξω

μέ δέντρα ἤ καλάμια ἕνα μέρος τοῦ ὁρίζοντα.

Συμμαζεύοντας τό ἄπειρο, νάχω τήν αἴσθηση:

ἤ πώς δέν ὑπάρχουνε μηχανές

ἤ πώς ὑπάρχουνε πολύ λίγες.

ἤ πώς δέν ὑπάρχουνε στρατιῶτες

ἤ πώς ὑπάρχουνε πολύ λίγοι.

ἤ πώς δέν ὑπάρχουνε όπλα

ἤ πώς ὑπάρχουνε πολύ λίγα, στραμμένα κι αὐτά πρός τήν ἔξοδο

τῶν δασῶν μέ τούς λύκους.

ἤ πώς δέν ὑπάρχουνε ἔμποροι

ἤ πώς ὑπάρχουνε πολύ λίγοι σέ ἀπόκεντρα

σημεία τῆς γῆς ὅπου ἀκόμη δέν ἔγιναν ἀμαξωτοί δρόμοι.

Τό ἐλπίζει ὁ Θεός

πώς τουλάχιστο μές στούς λυγμούς τῶν ποιητῶν

δέν θά πάψει νά ὑπάρχει ποτές ὀ παράδεισος.


Νικηφόρος Βρεττάκος - Ένας μικρότερος κόσμος