ΠΙΣΤΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ...

Ἔχουν διαβάσει Μάξιμο Ὁμολογητή καί Γρηγόριο Νύσσης. Ἴσως νά ἀνθολόγησαν τούς πατέρες καί τόν Πλωτῖνο. Πέρασαν ἀτέλειωτες ὥρες συζητώντας περί τῶν προβλημάτων τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἴσως κάποτε νά εἶχαν ἐνθουσιασμό, μά τώρα ὅλα τούς φαίνονται στραβά κι ἀπέλπιδα. Οἱ ἐπίσκοποι ἔτσι, οἱ παπάδες ἀλλοιῶς, ἡ Ἐκκλησία ἀκόμα χειρότερα. Θεολογία τῆς γκρίνιας πού’λεγε κάποιος. Κάνουν ἀναλύσεις ἐπί ἀναλύσεων καί πολλές φορές ἔχουν δίκιο. Σαφῶς ὑπάρχουν πολλά κακά στόν κόσμο τοῦτο καί συνεπῶς καί στούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας.

Τούς ξεφεύγει τό βασικό: Πίστη σημαίνει σχέση μέ τόν Χριστό, σχέση ζωντανή, σχέση εὐχαριστιακή στήν πράξη, σχέση ἀγάπης μέ τόν πλησίον. Νά μήν σέ νοιάζει τί κάνουν οἱ ἄλλοι, μά μόνο ὁ ἑαυτός σου. Πίστη σημαίνει νά ἐγκεντρίσεις τήν ζωή σου στό Εὐαγγέλιο, νά πεινᾶς καί νά διψᾶς γιά τήν Ἀλήθεια μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς σου. Νά ζεῖς σέ διαρκῆ κατήχηση, νά μετέχεις τῶν μυστηρίων, νά'χεις πνευματική καθοδήγηση. Τόν ποιόν θά διαλέξουμε νά μᾶς συντροφεύσει στόν δρόμο μας, τό νά μήν πέσουμε σέ «ἐκκλησιαστικές κακοτοπιές», εἶναι ἀποκλειστικά δική μας εὐθύνη, ὄχι τῶν ἄλλων.

Ὅποιος δέν τό καταλαβαίνει αὐτό ἔχει πολύ δρόμο νά διανύσει. Ἡ λογική μας (καί συνεπῶς ἡ γνώση) σαφῶς παίζει ρόλο στόν δρόμο τῆς σωτηρίας μας, τό ἴδιο καί τό συναίσθημά μας. Ὅμως ὅλα αὐτά πρέπει νά ἀνακαινιστοῦν γιατί δέν χωρᾶ καινούργιο κρασί σέ παλιούς ἀσκούς. Χρειάζεται συντριβή κι ὁμολογία τῆς ἀποτυχίας μας, νά φωνάξουμε ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας «Χριστέ, φώτισον μου τό σκότος», μέχρι νά «καταντήσουμε πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ», μέχρι νά φτάσουμε νά λέμε μέ ὅλη μας τήν ὕπαρξη « ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός».

(συνεχίζεται...)