Στὴν ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε, φθάσαμε γενικὰ σὲ τέτοιο βαθμὸ χλιαρότητας στὸ ζήτημα τῆς ἅγιας πίστης μας στὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, σὲ τέτοια ἀναισθησία στὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό, ὥστε πραγματικὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀπομακρυνθήκαμε σχεδὸν τελείως ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωή.
Χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς φαίνονται ξένα. Μερικοὶ λένε: τὰ χωρία αὐτὰ εἶναι ἀκατανόητα, πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ δοῦν τὸν Θεὸ μὲ ἕνα τόσο συγκεκριμένο τρόπο;…
Μὲ τὸ πρόσχημα τῆς μόρφωσης, τῶν «φώτων», ἤρθαμε σὲ τέτοιο σκοτάδι ἀμάθειας, ὥστε σήμερα βρίσκουμε ἀκατανόητο κάθε τι ποὺ οἱ παλιοὶ γνώριζαν καλά, ὥστε καὶ μποροῦσαν νὰ συζητοῦν μεταξύ τους γιὰ τὶς φανερώσεις τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους, ὅπως γιὰ πράγματα γνωστὰ σὲ ὅλους καὶ καθόλου παράδοξα.
Ἄν ἔβλεπε ἔτσι τήν ἐποχή του ὁ Ἁγιος Σεραφείμ τό 1800, σκέψου σέ τί κατάσταση βρισκόμαστε σήμερα...