ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ

ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ,

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ,

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !

Οἱ ἄν­θρω­ποι κα­τα­δί­κα­σαν τὸ Θε­ὸ σὲ θά­να­το, ὁ Θε­ὸς ὅ­μως διὰ τῆς ἀ­να­στά­σε­ώς Του «κα­τα­δι­κά­ζει» τοὺς ἀν­θρώ­πους σὲ ἀ­θα­να­σί­α.

Γιὰ τὰ χτυ­πή­μα­τα τοὺς ἀν­τα­πο­δί­δει τοὺς ἐ­ναγ­κα­λι­σμο­ύς, γιὰ τὶς ὕ­βρεις τὶς εὐ­λο­γί­ες, γιὰ τὸν θά­να­το τὴν ἀ­θα­να­σί­α.

Πο­τὲ δὲν ἔ­δει­ξαν οἱ ἄν­θρω­ποι τό­σο μί­σος γιὰ τὸν Θεό, ὅ­σο ὅ­ταν τὸν στα­ύ­ρω­σαν, καὶ πο­τὲ δὲν ἔ­δει­ξε ὁ Θε­ὸς τό­ση ἀ­γά­πη πρὸς τοὺς ἀν­θρώ­πους, ὅ­ση ὅ­ταν ἀ­νέ­στη.

Οἱ ἄν­θρω­ποι θέ­λη­σαν νὰ κα­τα­στή­σουν τὸν Θε­ὸ θνη­τό, ἀλ­λὰ ὁ Θε­ὸς διὰ τῆς ἀ­να­στά­σε­ώς Του κα­τέ­στη­σε τοὺς ἀν­θρώ­πους ἀ­θά­να­τους.

Διὰ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­γι­νε θνη­τὸς καὶ πε­πε­ρα­σμέ­νος, διὰ τῆς ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Θε­αν­θρώ­που γί­νε­ται ἀ­θά­να­τος καὶ αἰ­ώ­νιος. Καὶ διὰ τοῦ­το, ἄ­νευ τῆς ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ δὲν θὰ ὑ­πῆρ­χε ὁ χρι­στι­α­νι­σμός.

Με­τα­ξὺ τῶν θαυ­μά­των, ἡ ἀ­νά­στα­ση εἶ­ναι τὸ με­γα­λύ­τε­ρο θαῦ­μα. Ὅ­λα τὰ ἄλ­λα πη­γά­ζουν ἀ­πὸ αὐ­τὸ καὶ συ­νο­ψί­ζον­ται σ΄ αὐ­τό.

Ἀ­πὸ αὐ­τὸ πη­γά­ζουν ἡ πί­στη καὶ ἡ ἀ­γά­πη καὶ ἡ ἐλ­πί­δα καὶ ἡ προ­σευ­χὴ καὶ ἡ θε­ο­σέ­βεια.

Αὐ­τὸ εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νο τὸ ὁ­ποῖ­ο οὐ­δε­μί­α ἄλ­λη θρη­σκε­ί­α ἔ­χει, αὐ­τὸ εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νο τὸ ὁ­ποῖ­ο ἀ­νυ­ψώ­νει τὸν Κύ­ριο ὑ­πε­ρά­νω ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων καὶ τῶν Θε­ῶν.

Ὅ­λη ἡ ἱ­στο­ρί­α τοῦ χρι­στι­α­νι­σμοῦ, δὲν εἶ­ναι τίποτα ἄλ­λο, πα­ρὰ ἡ ἱ­στο­ρί­α ἑ­νὸς καὶ μο­να­δι­κοῦ θα­ύ­μα­τος, τοῦ θα­ύ­μα­τος τῆς τοῦ Χρι­στοῦ ἀ­να­στά­σε­ως, τὸ ὁ­ποῖ­ο συ­νε­χί­ζε­ται δια­ρκῶς σὲ ὅ­λες τὶς καρ­δι­ὲς τῶν χρι­στια­νῶν ἀ­πὸ μέ­ρα σὲ μέ­ρα καὶ ἀ­πὸ ἔ­τος σὲ ἔ­τος, ἀ­πὸ αἰ­ῶ­να σὲ αἰ­ῶ­να μέ­χρι τῆς Δευ­τέ­ρας πα­ρου­σί­ας.

† π. Ἰουστίνος Πόποβιτς