Δεν είναι λογοτεχνική απόπειρα, αλλά λόγια βγαλμένα από την καρδιά, που κανονικά θά τά έλεγα στον πατέρα μου, μα δυστυχώς έφυγε. Δύσκολο να με συμπονέσετε, ελπίζω τουλάχιστον αερίζοντάς τα να μπορέσω ως τις επόμενες εκλογές να απεμπλακώ...
Πού είσαι, μπαμπά, να δεις τι γίνεται…
Αύριο είναι Ψυχοσάββατο και η μαμά δεν θα πάει απόψε στον Εσπερινό. Βλέπεις, πρέπει να στηρίξει την προεκλογική συγκέντρωση της παράταξης. Για σένα το κάνει. Γιατί από ψηλά, λέει, θα βλέπεις και θα έχεις έγνοια για το αποτέλεσμα.
Εννοείται, βέβαια, πως ούτε κόλλυβα και πρόσφορο έφτιαξε γιατί είναι γρουσουζιά επειδή παντρεύτηκα τελευταία. Πήρε πρόσφορο από τον φούρνο και το πήγε στην εκκλησία. Κανόνισε και με τη θεία που θα φτιάξει κόλλυβα στο χωριό να μνημονεύσει κι εσένα. Έδωσε και το όνομά σου στον παπά. Μόνο το δικό σου, λες κι αν έβαζε και του θείου ή του παππού, θα καταμεριζόταν η ευχή υπέρ αναπαύσεως και δεν θα έφτανε για όλους.
Μπέρδεμα, μπαμπά. Αλλά εντάξει, τη μαμά την ξέρεις, η συμπεριφορά της συχνά - πυκνά είναι τραγελαφική. Το πρόβλημα είναι μ’ εμένα. Παρότι μάλλιασε η γλώσσα μου να της λέω πως ο «μπαμπάς πλέον είναι γνώστης της αληθείας, οι μικροπολιτικές και οι τηλεπροφήτες δεν τον αγγίζουν», νιώθω κι εγώ πως θα σε προδώσω αν δεν ψηφίσω την παράταξη που χρόνια υποστήριζες.
Ταλαιπωριέμαι, μπαμπά, τις τελευταίες μέρες πολύ. Γαλουχήθηκα έτσι που συνειδητοποιώ ότι η κομματική ιδιότητα αποτελεί πια στοιχείο της ταυτότητάς μου. Δύσκολα ξεπερνιέται. Το συναίσθημα νικά τη λογική. Ακόμα κι οι πελατειακές σχέσεις μού φαίνονται δικαιολογημένες. Τι, δεν θα ψηφίσω αυτόν που διόρισε τον αδερφό μου; Όσο ανάξιος κι αν είναι, του το οφείλω (;). Ποιός όμως απ' όλους αυτούς το αξίζει πραγματικά;
Πού είσαι, μπαμπά, να ‘δεις τι γίνεται… Σήμερα σού ‘φτιαξα κόλλυβα. Μού ΄παν να βάλω και κουφέτα για στόλισμα. Δεν αγόρασα, έβαλα εκείνα του γάμου μου που δεν πρόλαβες να δοκιμάσεις. Ο Θεός να σε αναπαύει!