Απόγευμα του Οκτωβρίου. Κάθομαι στο γραφείο μου. Κοιτάζω στο διάδρομο τους ασθενείς που έρχονται κοντά μας για να παραλάβουν τα απαραίτητα έγγραφα για να μεταβούν στο εξωτερικό για θεραπεία. Κάποιοι θα επιστρέψουν καλύτερα και κάποιοι χειρότερα. Κάποιοι καλύτεροι και κάποιοι χειρότεροι. Κάποιοι πιο κοντά στο Θεό και κάποιοι πιο μακριά. Τι σταυρό σηκώνουν. Παιδιά με λευχαιμία, καρκίνοι, εγχειρήσεις. Όταν τα σκέφτομαι, λέω ότι εγώ δε θα άντεχα τέτοια δυσκολία. Μετά στοχάζομαι ότι όλα τα βλέπει ο σπλαγχνικός Πατέρας! Πολλοί απ΄ αυτούς αγίασαν μέσα απ΄αυτές τις δυσκολίες. Χριστέ μου, ελέησε τον κόσμο σου.
Έξω από το παράθυρο του γραφείου μου ορθώνονται πολυκατοικίες άσπρες, άψυχες, σχεδόν στοιχειωμένες. Σίγουρα κάποιοι ζουν εκεί μέσα, κάποιοι δουλεύουν, κάποιοι γελούν ή φωνάζουν. Πιο κάτω δέντρα πράσινα, ψηλά. Και στο βάθος σύννεφα σε ένα φόντο γαλάζιο.
Κάπου μακριά σ' ένα μοναστήρι κάποιες ψυχές ψάλλουν το «Κύριε εκέκραξα προς Σε, εισάκουσον μου». Προσπαθώ να θυμηθώ τι ήχος είναι αυτή τη βδομάδα. Τρίτος, νομίζω...
Η συνάδελφος στο διπλανό γραφείο προσπαθεί να δώσει τις τελευταίες οδηγίες στους ασθενείς που φεύγουν. Ο κόσμος υποφέρει. Δεν θα΄πρεπε να΄ χα αδιάκοπη ευχαριστία και προσευχή;
Όταν σε λίγες ώρες εμείς θα ξεκουραζόμαστε στα σπίτια μας, κάποιοι θα προσπαθούν να ετοιμάσουν τα απαραίτητα για το ταξίδι θεραπείας. Άνθρωποι απελπισμένοι, άνθρωποι ελπιδοφόροι. Σιγοψιθυρίζω «ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή, προς σε καταφεύγω την Κεχαριτωμένη, ελπίς απηλπισμένων...». Και για την ψυχή μας πόσο φροντίζουμε; Πόσο εις βάθος κατανοώ αυτή την ερώτηση που θέτω; Κι αμέσως σκέφτομαι πόσο άστοχη γίνομαι όταν θυμώνω.
Δίπλα οι συνάδελφοι. Άνθρωποι διαφορετικοί που καλούμαστε να συνυπάρξουμε τις μισές ώρες της ζωής μας, αλλά όλοι με τη γνήσια διάθεση να προσφέρουν κάτι παραπάνω από το τυπικό του δημοσίου υπαλλήλου. Αυτό τελικά μας ενώνει, γιατί όπως συμφωνήσαμε κάποιες το πρωί, «η καθεμιά έχει τα καλά και τα κακά της».
Χτυπά το τηλέφωνο. Ο συμπονετικός προϊστάμενος. Να πάω πάνω με το φάκελο ενός βρέφους, ημερομηνία γέννησης 16/06/2008. Η μητέρα θέλει να πάνε στο εξωτερικό, αν και οι γιατροί υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει πλέον άλλη θεραπεία. Κύριος οίδε!
Κάπου στο «Φως ιλαρόν» πρέπει να΄ναι τώρα ο εσπερινός...Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε μας.
Σκέβη 10/09