H ΕΙΔΗΣΗ: «Βαρύ» κλίμα κατά Ελλάδας στις Βρυξέλλες. Περισσότερα μέτρα μόνιμου χαρακτήρα για τη μείωση του ελλείμματος, δείγμα γραφής για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και ριζική αναδιάρθρωση του τομέα των στατιστικών στοιχείων, αναμένουν η Κομισιόν και οι εταίροι από την κυβέρνηση και μετά θα συζητήσουν για την προθεσμία που θα δοθεί στη χώρα μας προκειμένου να επαναφέρει το έλλειμμα κάτω του 3% του ΑΕΠ.
Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από τη χθεσινή εξαιρετικά δύσκολη συζήτηση για την ελληνική οικονομία, στη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης. Συζήτηση που έγινε σε βαρύ κλίμα για τη χώρα μας, αλλά και έντονη κριτική από κορυφαίους αξιωματούχους της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και εταίρους.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ: Είμαστε στην αρχή της στενωπού, που λέγαν κι οι παλιοί, κι ακόμα δεν έχουμε πάρει είδηση. Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, ημείς άδομεν. Κι οι κυβερνώντες - νυν και τέως - απέκρυπταν την αλήθεια τόσο καιρό, κι οι μονίμως αντιπολιτευόμενοι ζουν στον κόσμο τους, με φαντασιακά αιτήματα υπεραυξήσεων στους μισθούς, λες και είμαστε καμιά χώρα πλούσια ή λες και πρόκειται να γίνει επανάσταση και να δρέψουμε τους θησαυρούς του τσάρου.
Κατά τον λαό κι οι άρχοντες όμως. Τόσα χρόνια ως λαός καταναλώνουμε περισσότερο απ' ότι παράγουμε, ζούμε με επιδοτήσεις, δάνεια και Ευρωπαϊκά πακέτα, ζούμε σαν νεόπλουτοι, ψηφίζουμε το κόμμα που νομίζουμε πως θα μας δώσει τις καλύτερες παροχές κι όχι εκείνο που θα σώσει τον τόπο. (υπήρξε άραγε;) Και τα κόμματα φοβούμενα το πολιτικό κόστος, έδιναν παροχές, αδιαφορώντας για το αύριο. Κι έτσι φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού κι ακόμα δεν έχουμε πάρει είδηση.
Είναι το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει στα σπίτια μας. Πιστωτικές κάρτες, τεράστια δάνεια, κι άλλα δάνεια για πολυτελή εξοχικά - σύμφωνα με το δόγμα "μια φορά το φτιάχνω το ρημάδι, να΄ ναι καλο" - κι άλλα δάνεια για πολυτελή αυτοκίνητα (γέμισε η Ελλάδα τεράστια τζίπ και ακριβές μάρκες), καταναλωτικά δάνεια για ρούχα και λούσα, και μετά διαμαρτυρόμαστε γιατί οι κακές τράπεζες μας παίρνουν τα σπίτια. Εύκολη δικαιολογία για την αστοχία μας. Χιλιάδες αναλύσεις για όλα αυτά θα μπορούσαμε να βρούμε. Κοινωνιολογικές, ψυχολογικές, πολιτικές, οικονομικές, μαρξιστικές...
Όμως εμείς θέλουμε να πούμε άλλο λόγο: "Ουκ επ' άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος" και "Μην θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρούς πάνω στην γη, όπου το σκουλήκι και η σκουριά τους αφανίζει, και όπου κλέφτες κάνουν διάρρηξη και κλέβουν· αλλά, θησαυρίζετε στον εαυτό σας θησαυρούς στον ουρανό, όπου ούτε σκουλήκι ούτε σκουριά τους αφανίζουν, και όπου κλέφτες δεν κάνουν διάρρηξη ούτε κλέβουν", και "Κανένας δεν μπορεί να υπηρετεί δυο κυρίους· επειδή, ή τον ένα θα μισήσει, και τον άλλο θα αγαπήσει· η στον ένα θα προσκολληθεί, και τον άλλο θα καταφρονήσει. Δεν μπορείτε να υπηρετείτε τον Θεό και τον Μαμμωνά", και "Γι’ αυτό, σας λέω: Μην μεριμνάτε για την ζωή σας, τι να φάτε και τι να πιείτε· ούτε για τον σώμα σας τι να ντυθείτε. Δεν είναι η ζωή πολυτιμότερη από την τροφή, και το σώμα από το ένδυμα;"
Χάσαμε το μέτρο. Και ατομικά και ως λαός. Ξεφύγαμε από τον λόγο του Θεού, δηλαδή από αυτά που αναγράφονται πιο πάνω, κι από τόσα όλα που λέει ο Χριστός. Ακόμα κι από μας που θέλουμε να λεγόμαστε Χριστιανοί, κάποιοι είμαστε παραδόπιστοι και δικαιολογούμε τα περιττά τάχα δοξολογώντας. Και επειδή το Ευαγγέλιο δεν είναι ηθικολογίες, αλλά τρόπος να ζούμε, το πληρώνουμε. Και το πληρώνουμε επειδή απομακρυνθήκαμε από τα καίρια της ζωής και στραφήκαμε στα επουσιώδη. Κάναμε πρώτη προτεραιότητα τα υλικά κι αφού εκεί "όπου είναι ο θησαυρός μας εκεί θα είναι και η καρδιά μας", θερίζουμε ότι σπείραμε, δηλαδή άγχος, μέριμνα, θλίψη και προβλήματα.
Θα επανέλθουμε. Αναγκαστικά, γιατί το θέμα αυτό θα απασχολεί την χώρα για πολλά χρόνια ακόμα. Ελπίζουμε πως η ακούσια ταπείνωση θα αφυπνίσει πολλούς. Όμως αρκετοί θα εξαχρειωθούν και θα αστοχήσουν ακόμα περισσότερο. Όσοι παριστάνουμε τους Χριστιανούς, ας αφυπνιστούμε. Πρώτα απ' όλα με το να βρούμε το μέτρο στην δική μας ζωή, να πάψουμε να μεριμνούμε και να τυρβάζουμε περί πολλά και να θυμηθούμε πως ενός εστί χρεία...
Ας ζήσουμε μέσα σ αυτές τις δύσκολες συνθήκες που έρχονται, ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες, κι έτσι γεμάτοι ελπίδα και πνεύμα Θεού ας σταθούμε στους πονεμένους συνανθρώπους μας , χαίροντες μετά χαιρόντων και κλαίοντες μετά κλαιόντων,ως απόστολοι Χριστού...
Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από τη χθεσινή εξαιρετικά δύσκολη συζήτηση για την ελληνική οικονομία, στη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης. Συζήτηση που έγινε σε βαρύ κλίμα για τη χώρα μας, αλλά και έντονη κριτική από κορυφαίους αξιωματούχους της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και εταίρους.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ: Είμαστε στην αρχή της στενωπού, που λέγαν κι οι παλιοί, κι ακόμα δεν έχουμε πάρει είδηση. Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, ημείς άδομεν. Κι οι κυβερνώντες - νυν και τέως - απέκρυπταν την αλήθεια τόσο καιρό, κι οι μονίμως αντιπολιτευόμενοι ζουν στον κόσμο τους, με φαντασιακά αιτήματα υπεραυξήσεων στους μισθούς, λες και είμαστε καμιά χώρα πλούσια ή λες και πρόκειται να γίνει επανάσταση και να δρέψουμε τους θησαυρούς του τσάρου.
Κατά τον λαό κι οι άρχοντες όμως. Τόσα χρόνια ως λαός καταναλώνουμε περισσότερο απ' ότι παράγουμε, ζούμε με επιδοτήσεις, δάνεια και Ευρωπαϊκά πακέτα, ζούμε σαν νεόπλουτοι, ψηφίζουμε το κόμμα που νομίζουμε πως θα μας δώσει τις καλύτερες παροχές κι όχι εκείνο που θα σώσει τον τόπο. (υπήρξε άραγε;) Και τα κόμματα φοβούμενα το πολιτικό κόστος, έδιναν παροχές, αδιαφορώντας για το αύριο. Κι έτσι φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού κι ακόμα δεν έχουμε πάρει είδηση.
Είναι το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει στα σπίτια μας. Πιστωτικές κάρτες, τεράστια δάνεια, κι άλλα δάνεια για πολυτελή εξοχικά - σύμφωνα με το δόγμα "μια φορά το φτιάχνω το ρημάδι, να΄ ναι καλο" - κι άλλα δάνεια για πολυτελή αυτοκίνητα (γέμισε η Ελλάδα τεράστια τζίπ και ακριβές μάρκες), καταναλωτικά δάνεια για ρούχα και λούσα, και μετά διαμαρτυρόμαστε γιατί οι κακές τράπεζες μας παίρνουν τα σπίτια. Εύκολη δικαιολογία για την αστοχία μας. Χιλιάδες αναλύσεις για όλα αυτά θα μπορούσαμε να βρούμε. Κοινωνιολογικές, ψυχολογικές, πολιτικές, οικονομικές, μαρξιστικές...
Όμως εμείς θέλουμε να πούμε άλλο λόγο: "Ουκ επ' άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος" και "Μην θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρούς πάνω στην γη, όπου το σκουλήκι και η σκουριά τους αφανίζει, και όπου κλέφτες κάνουν διάρρηξη και κλέβουν· αλλά, θησαυρίζετε στον εαυτό σας θησαυρούς στον ουρανό, όπου ούτε σκουλήκι ούτε σκουριά τους αφανίζουν, και όπου κλέφτες δεν κάνουν διάρρηξη ούτε κλέβουν", και "Κανένας δεν μπορεί να υπηρετεί δυο κυρίους· επειδή, ή τον ένα θα μισήσει, και τον άλλο θα αγαπήσει· η στον ένα θα προσκολληθεί, και τον άλλο θα καταφρονήσει. Δεν μπορείτε να υπηρετείτε τον Θεό και τον Μαμμωνά", και "Γι’ αυτό, σας λέω: Μην μεριμνάτε για την ζωή σας, τι να φάτε και τι να πιείτε· ούτε για τον σώμα σας τι να ντυθείτε. Δεν είναι η ζωή πολυτιμότερη από την τροφή, και το σώμα από το ένδυμα;"
Χάσαμε το μέτρο. Και ατομικά και ως λαός. Ξεφύγαμε από τον λόγο του Θεού, δηλαδή από αυτά που αναγράφονται πιο πάνω, κι από τόσα όλα που λέει ο Χριστός. Ακόμα κι από μας που θέλουμε να λεγόμαστε Χριστιανοί, κάποιοι είμαστε παραδόπιστοι και δικαιολογούμε τα περιττά τάχα δοξολογώντας. Και επειδή το Ευαγγέλιο δεν είναι ηθικολογίες, αλλά τρόπος να ζούμε, το πληρώνουμε. Και το πληρώνουμε επειδή απομακρυνθήκαμε από τα καίρια της ζωής και στραφήκαμε στα επουσιώδη. Κάναμε πρώτη προτεραιότητα τα υλικά κι αφού εκεί "όπου είναι ο θησαυρός μας εκεί θα είναι και η καρδιά μας", θερίζουμε ότι σπείραμε, δηλαδή άγχος, μέριμνα, θλίψη και προβλήματα.
Θα επανέλθουμε. Αναγκαστικά, γιατί το θέμα αυτό θα απασχολεί την χώρα για πολλά χρόνια ακόμα. Ελπίζουμε πως η ακούσια ταπείνωση θα αφυπνίσει πολλούς. Όμως αρκετοί θα εξαχρειωθούν και θα αστοχήσουν ακόμα περισσότερο. Όσοι παριστάνουμε τους Χριστιανούς, ας αφυπνιστούμε. Πρώτα απ' όλα με το να βρούμε το μέτρο στην δική μας ζωή, να πάψουμε να μεριμνούμε και να τυρβάζουμε περί πολλά και να θυμηθούμε πως ενός εστί χρεία...
Ας ζήσουμε μέσα σ αυτές τις δύσκολες συνθήκες που έρχονται, ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες, κι έτσι γεμάτοι ελπίδα και πνεύμα Θεού ας σταθούμε στους πονεμένους συνανθρώπους μας , χαίροντες μετά χαιρόντων και κλαίοντες μετά κλαιόντων,ως απόστολοι Χριστού...