Τόσο ζεστή βραδιά… Η ομορφότερη που έχω ζήσει στο νησί και η τελευταία. Ένας κύκλος έκλεισε κι όσο κι αν η προσμονή για την επιστροφή στους αγαπημένους μου είναι μεγάλη, η μελαγχολία γι’ αυτό που χάνεται δεν λείπει. Τόσο ανάμεικτα συναισθήματα…
Ανηφορίζω για μια τελευταία φορά βράδυ απ’ τα στενάκια της καλντέρας, κάνω τις ίδιες κινήσεις όπως πάντα, ίσως λίγο πιο νωχελικά. Στέκομαι στις ίδιες βιτρίνες, χαζεύω την ίδια θέα, κάθομαι στα ίδια πεζούλια για το αγνάντι της φωτισμένης μυθικής πολιτείας που θα θυμάμαι πάντα. Η σχολική χρονιά τελειώνει. Αποχαιρετώ ανθρώπους που με συντρόφεψαν λιγότερο ή περισσότερο στους μήνες που κύλησαν τρεχούμενο νερό στο ποτάμι της ζωής μου. Με τη βαθιά συναίσθηση πως δύσκολα θα ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας κι ας έχουμε τις καλύτερες προθέσεις κι ας λέμε πως δεν θα χαθούμε γιατί ξέρω πως έτσι είναι η ζωή κι οι δρόμοι των ανθρώπων κάποτε χωρίζουν. Άνθρωποι παντού και πάντοτε όμορφοι όταν η ματιά σου γίνεται πιο καθαρή, ποτισμένη με σοφία για τα πρόσκαιρα και τα εφήμερα του κόσμου.
Συγκινούμαι με τα παιδιά που βλέπω για τελευταία φορά κι όλα τόσο ξεχωριστά με τα χαρίσματα μα και τα προβλήματά που θα συναντήσουν μπροστά τους που ήδη φαίνονται. Είναι τόσο υπέροχο να είσαι δάσκαλος, αληθινά τυχερός όποιος το ζει - κι ας είσαι ανπληρωτής, με αβέβαιο μέλλον..
Όχι, δεν ξεχνάω καθόλου τις φορές που γκρίνιαξα και βαρυγκόμησα και δυσκολεύτηκα και θύμωσα στην τάξη. Μα ακριβώς γι’ αυτό, για όσα μαζί τους έμαθα και για όσο με αισθάνθηκαν δίπλα τους να προσπαθώ να περάσουμε όμορφα μαζί, όσο βλέπω χαμόγελα και αγκαλιές όταν με συναντούν και ξέρω πως τελικά, στα περισσότερα τουλάχιστον, λόγω της αθωότητας της ηλικίας τους μόνο τα καλά έμειναν, έτσι αυθόρμητα βγαίνει μια βαθιά ευχή και προσευχή έτσι να κυλάνε οι χρονιές της ζωής μου. Πράγμα αβέβαιο, αλλά και τι στη ζωή μας είναι βέβαιο; Έτσι, λοιπόν, «αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις» που λέει ο ποιητής* και δόξα τω Θεώ για το φετινό Του απρόσμενο δώρο!
*"Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον", Κ. Καβάφης 1911
Aναστασία
Ανηφορίζω για μια τελευταία φορά βράδυ απ’ τα στενάκια της καλντέρας, κάνω τις ίδιες κινήσεις όπως πάντα, ίσως λίγο πιο νωχελικά. Στέκομαι στις ίδιες βιτρίνες, χαζεύω την ίδια θέα, κάθομαι στα ίδια πεζούλια για το αγνάντι της φωτισμένης μυθικής πολιτείας που θα θυμάμαι πάντα. Η σχολική χρονιά τελειώνει. Αποχαιρετώ ανθρώπους που με συντρόφεψαν λιγότερο ή περισσότερο στους μήνες που κύλησαν τρεχούμενο νερό στο ποτάμι της ζωής μου. Με τη βαθιά συναίσθηση πως δύσκολα θα ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας κι ας έχουμε τις καλύτερες προθέσεις κι ας λέμε πως δεν θα χαθούμε γιατί ξέρω πως έτσι είναι η ζωή κι οι δρόμοι των ανθρώπων κάποτε χωρίζουν. Άνθρωποι παντού και πάντοτε όμορφοι όταν η ματιά σου γίνεται πιο καθαρή, ποτισμένη με σοφία για τα πρόσκαιρα και τα εφήμερα του κόσμου.
Συγκινούμαι με τα παιδιά που βλέπω για τελευταία φορά κι όλα τόσο ξεχωριστά με τα χαρίσματα μα και τα προβλήματά που θα συναντήσουν μπροστά τους που ήδη φαίνονται. Είναι τόσο υπέροχο να είσαι δάσκαλος, αληθινά τυχερός όποιος το ζει - κι ας είσαι ανπληρωτής, με αβέβαιο μέλλον..
Όχι, δεν ξεχνάω καθόλου τις φορές που γκρίνιαξα και βαρυγκόμησα και δυσκολεύτηκα και θύμωσα στην τάξη. Μα ακριβώς γι’ αυτό, για όσα μαζί τους έμαθα και για όσο με αισθάνθηκαν δίπλα τους να προσπαθώ να περάσουμε όμορφα μαζί, όσο βλέπω χαμόγελα και αγκαλιές όταν με συναντούν και ξέρω πως τελικά, στα περισσότερα τουλάχιστον, λόγω της αθωότητας της ηλικίας τους μόνο τα καλά έμειναν, έτσι αυθόρμητα βγαίνει μια βαθιά ευχή και προσευχή έτσι να κυλάνε οι χρονιές της ζωής μου. Πράγμα αβέβαιο, αλλά και τι στη ζωή μας είναι βέβαιο; Έτσι, λοιπόν, «αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις» που λέει ο ποιητής* και δόξα τω Θεώ για το φετινό Του απρόσμενο δώρο!
*"Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον", Κ. Καβάφης 1911
Aναστασία