Ευχαριστώ Θεέ μου, που δεν είμαι σαν κι αυτούς...

Ευχαριστώ Θεέ μου, που δεν είμαι σαν κι αυτούς... 
Πόσο ειρωνεύομαι γράφοντας αυτήν την πρόταση, είναι άλλο θέμα.
Η αλήθεια μου που είναι; Δυστυχώς, αν τολμήσω να ξεδιπλώσω όλα τα ωραία φύλλα με τα οποία έχω καλύψει το κανακεμένο Εγώ μου, θα εκτεθώ κι αυτό πονάει και αισθάνομαι γυμνή, απροστάτευτη.
   Να τσαλακώσω τον εγωϊσμό μου; Μα εγώ τόσα χρόνια τον θέριεψα. Πώς να το κάνω αυτό ;
   Κύριε, βοήθησέ με, είναι δύσκολο...  Εσύ το έκανες - σκέφτομαι αμέσως - ε, ναι... μα είσαι Θεός... και συμπληρώνω τη σκέψη μου μα και Ανθρωπος.
   Εσύ ο Τέλειος ταπεινώθηκες. Γυμνός και περίγελος όλων ήπιες το ποτήρι του πόνου μέχρι τέλους και πάνω στο σταυρό πήρες ότι φρικτό εμείς έχουμε κάνει...
   Εγώ η τελεία που νομίζω πως είμαι τέλεια.  Μια αστεία καρικατούρα στα μάτια μου, όταν κοιτώ αληθινά μέσα μου.
 
   Εσύ με αγαπάς. Με κοιτάς με βλέμμα γεμάτο αγάπη και περιμένεις...
   Περιμένεις, γιατί η Αγάπη μπορεί να περιμένει το δημιούργημά της αφού του έχει χαρίσει ελευθερία.
   Νοιώθω το βλέμμα Σου γεμάτο καλοσύνη που αφοπλίζει - είναι σαν να μου λέει: η Ταπείνωση είναι το μέτρο της εξύψωσης.
Προσπάθησε, αγωνίσου Εγώ σε περιμένω...

                                                                                                                                        Σταυρούλα