ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ...

Anthony Bloom 
Μητροπολίτης Σουρόζ

 

Για μί­α α­κό­μη φο­ρά έ­νας νέ­ος χρό­νος ήλθε .Ό­ταν εί­μα­στε νέ­οι υ­πο­δε­χό­μα­στε τον και­νού­ριο χρό­νο με α­νοι­χτές καρ­δι­ές, νο­μί­ζον­τας πως ό­λα θα μας εί­ναι δυ­να­τά κα­τά τη διά­ρκειά του.

Τον βλέ­που­με ν' α­πλώ­νε­ται μπρο­στά μας σαν μί­α α­τέ­λει­ω­τη πε­διά­δα κα­λυμ­μέ­νη με παρ­θέ­νο χι­ό­νι, που ού­τε μια πα­τη­μα­σιά δεν έ­χει α­κό­μη ση­μα­δέ­ψει τη λευ­κό­τη­τά της, τα πάν­τα εί­ναι δυ­να­τά, τα πάν­τα εί­ναι α­γνά και φω­τει­νά. Στην προ­χω­ρη­μέ­νη η­λι­κί­α πε­ρι­μέ­νου­με το νέ­ο χρό­νο με έ­να εί­δος ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­μο­νής, με την αί­σθη­ση πως θα εί­ναι μια α­πλή ε­πα­νά­λη­ψη του πα­ρελ­θόν­τος ί­σως να μας συμ­βούν ά­φθο­να και­νού­ρια πε­ρι­στα­τι­κά, θα εί­ναι ό­μως γνω­στά, γή­ι­να πε­ρι­στα­τι­κά με τα ο­ποί­α γνω­ρί­ζου­με πως να ζή­σου­με. Και στις δύ­ο πε­ρι­πτώ­σεις εί­μα­στε λαν­θα­σμέ­νοι.

Η νέ­α χρο­νιά πράγ­μα­τι α­πλώ­νε­ται μπρο­στά μας σαν έ­να α­πά­τη­το α­κό­μη μο­νο­πά­τι, μια πλα­τειά παρ­θέ­να πε­διά­δα που θα πρέ­πει ν' αν­θί­σει μ' έ­να πλού­το κα­λών αν­θρώ­πι­νων πρά­ξε­ων. Ό­ποι­α κι αν εί­ναι η η­λι­κί­α μας έ­να μο­νο­πά­τι α­πλώ­νε­ται μπρο­στά μας και α­πό μας ε­ξαρ­τά­ται αν θα το κά­νου­με «ο­δόν Κυ­ρί­ου» η ό­χι. Α­πό μας ε­ξαρ­τά­ται το αν για τους γύ­ρω μας και για τους ε­αυ­τούς μας και για τις ε­πό­με­νες γε­νι­ές θα φτι­ά­ξου­με δρό­μο για τον Ου­ρα­νό η την Κό­λα­ση - την αι­ώ­νια Κό­λα­ση, η α­πλώς τη σκλη­ρή αν­θρώ­πι­νη κό­λα­ση της γης. Ταυ­τό­χρο­να, αυ­τό που α­πλώ­νε­ται μπρο­στά μας εί­ναι, ό­πως το βλέ­πει η γε­ρον­τι­κή η­λι­κί­α, το συ­νη­θι­σμέ­νο και το οι­κεί­ο, μό­νο που δεν έ­χει συμ­βεί πο­τέ πριν σ' ε­μάς. Η ζω­ή ί­σως να μη φέρ­νει το δι­α­φο­ρε­τι­κό, μπο­ρεί ό­μως ε­μείς να εί­μα­στε δι­α­φο­ρε­τι­κοί, τα ί­δια πε­ρι­στα­τι­κά μπο­ρεί να ξα­να­συμ­βούν και να εί­ναι τε­λεί­ως και­νού­ρια, δι­ό­τι ε­μείς θα έ­χου­με αλ­λά­ξει.

Μπο­ρού­με να μπού­με στη χρο­νιά αυ­τή δη­μι­ουρ­γι­κά, μό­νο ό­μως με την προ­ϋ­πό­θε­ση ό­τι θα μπού­με με την ελ­πί­δα, με τη βε­βαι­ό­τη­τα ό­τι ο Κύ­ριος βρί­σκε­ται στη χρο­νιά αυ­τή, ό­τι Ε­κεί­νος εί­ναι ο Κύ­ριος και θα μας ο­δη­γή­σει στο σω­στό μέ­ρος, με την πί­στη ό­τι τί­πο­τα δε θα συμ­βεί χω­ρίς τη θέ­λη­ση η τη συγ­κα­τά­θε­ση του Θε­ού. Αν η στά­ση μας εί­ναι τέ­τοι­α θα δού­με πως τί­πο­τα δεν εί­ναι τυ­χαί­ο (αυ­τός που πι­στεύ­ει στην τύ­χη δεν πι­στεύ­ει στο Θε­ό), πως δεν υ­πάρ­χουν ά­σκο­πες συ­ναν­τή­σεις και πως το κά­θε πρό­σω­πο μας έ­χει στα­λεί α­πό τον Κύ­ριο. Αν μπού­με στη χρο­νιά αυ­τή γνω­ρί­ζον­τας ό­τι το κά­θε τι - φω­τει­νό και σκο­τει­νό, κα­λό και τρο­μα­κτι­κό - εί­ναι έ­να δώ­ρο α­πό το Θε­ό που μας έρ­χε­ται ώ­στε μέ­σα α­πό μας η πί­στη, η ελ­πί­δα, η α­γά­πη, η χα­ρά και η δύ­να­μη του Κυ­ρί­ου να έλ­θουν στον κό­σμο, αν έ­χου­με στα­θε­ρή πί­στη πως το κά­θε πρό­σω­πο που έρ­χε­ται στο δρό­μο μας μας έ­χει στα­λεί για να του προ­σφέ­ρου­με το λό­γο η την πρά­ξη του Κυ­ρί­ου η για να τα δε­χτού­με α­πό ε­κεί­νο, τό­τε η ζω­ή θα εί­ναι πλού­σια και θα έ­χει νό­η­μα - δι­α­φο­ρε­τι­κά θα πα­ρα­μεί­νει έ­να παι­γνί­δι της τύ­χης, μια α­τέ­λει­ω­τη α­λυ­σί­δα τυ­χαί­ων πε­ρι­στα­τι­κών.

Ας μπού­με στον και­νού­ριο χρό­νο μ' αυ­τή την πί­στη και την ελ­πί­δα και με τέ­τοι­α πνευ­μα­τι­κή φλό­γα, ας δε­χτού­με ο έ­νας τον άλ­λο και ο­ποι­ον­δή­πο­τε ο Θε­ός μας στεί­λει, με τον τρό­πο που ο Κύ­ριος δέ­χε­ται ε­μάς στην πο­ρεί­α μας κι ας δε­χτού­με ο,τι και αν μας συμ­βεί σαν α­πό το χέ­ρι του Θε­ού, και σ' ό­λες τις πε­ρι­στά­σεις ας συμ­πε­ρι­φε­ρό­μα­στε σαν Χρι­στια­νοί· τό­τε ό­λα θα πά­νε κα­λά.

Ο πα­λιός χρό­νος έ­χει φύ­γει και πολ­λοί πε­ρι­μέ­νουν τώ­ρα τον ερ­χο­μό του νέ­ου χρό­νου στη Βα­σι­λεί­α του Θε­ού. Για κεί­νους έ­χει τε­λει­ώ­σει ο α­γώ­νας, ε­νώ ε­μείς ζού­με α­κό­μα πά­νω στη γη. Ας θυ­μη­θού­με ό­σους έ­ζη­σαν α­νά­με­σά μας, ε­κεί­νους που γνω­ρί­ζα­με κι α­γα­πού­σα­με κι ε­κεί­νους που α­πό α­προ­σε­ξί­α ού­τε καν πα­ρα­τη­ρή­σα­με. Ας θυ­μη­θού­με τους α­μέ­τρη­τους αν­θρώ­πους που πέ­θα­ναν φέ­τος δυ­στυ­χι­σμέ­νοι α­πό αρ­ρώ­στι­ες, σε δυ­στυ­χή­μα­τα, σε πο­λέ­μους. Ας θυ­μη­θού­με τους πάν­τες χω­ρίς ν' α­φή­σου­με κα­νέ­ναν έ­ξω κι ας μπού­με στην και­νού­ρια χρο­νιά με καρ­διά α­νοι­χτή για τους πάν­τες. Ας ψά­λου­με «αι­ω­νί­α η μνή­μη» για ό­λους τους κε­κοι­μη­μέ­νους πριν χω­ρι­στού­με και ας δι­α­τη­ρή­σου­με αυ­τή την αι­ω­νί­α μνή­μη στις καρ­δι­ές μας με α­γά­πη και ευ­γνω­μο­σύ­νη για το Θε­ό που έ­δω­σε να συ­ναν­τή­σου­με αν­θρώ­πους τους ο­ποί­ους μπο­ρέ­σα­με ν' α­γα­πή­σου­με και να σε­βα­στού­με, αν­θρώ­πους των ο­ποί­ων το πα­ρά­δειγ­μα μπό­ρε­σε να μας εμ­πνεύ­σει.

Εί­θε ο Θε­ός να ευ­λο­γή­σει το Νέ­ο Έ­τος. Σας εύ­χο­μαι έ­ναν ευ­τυ­χι­σμέ­νο και­νού­ριο χρό­νο, να ζή­σε­τε, ν' α­γα­πά­τε το Θε­ό, ν' α­γα­πά­τε και να ε­ξυ­πη­ρε­τεί­τε τους αν­θρώ­πους.