του π. Δημητρίου Θεοφίλου
Εδώ και κάποιες δεκαετίες αρνούμαστε και
αντιστεκόμαστε σαν λαός, να δώσουμε ποιοτικά χαρακτηριστικά στη ζωή μας, στη καθημερινότητά
μας και κυρίως να χαρίσουμε ελπίδα στο αύριο, ειδικά με το συλλογικό μας μέλλον
είμαστε πολύ φειδωλοί, στενόχωροι και αδιάφοροι, όλη η νεώτερη ιστορία μας στηρίχτηκε
στο άρπαγμα της ευκαιρίας και με βάση αυτή την «εθνική αξία» οι νεοέλληνες
χωριστήκαμε, στους «ξύπνιους» και τα «κορόιδα», δηλαδή στους αδικούντες και αδικούμενους.
Με εμμονή και επιμονή περίσσια η
ζωή μας είναι προσανατολισμένη στο χθες, από εκεί αντλούμε εθνική υπερηφάνεια, ενθουσιασμό
και νοσταλγία, αλλά όλα τούτα επειδή τα έχουμε αφήσει να «αρρωστήσουν», καθώς τα
ταριχεύσαμε, έγιναν εστίες θνησιγενείς που μαραζώνουν το τώρα και μηδενίζουν το
αύριο.
Η μεγαλύτερη απαξίωση είναι ο χαμηλός
δείκτης αυτό-εκτίμησης, του νεοέλληνα, ο οποίος προκύπτει από την ανυπαρξία
παρόντος και την παντελή έλλειψη νοήματος ζωής, αυτή η απουσία, μας έχει σφραγίσει
εθνικά, με άμεσες συνέπειες, την αδυναμία παραγωγής για οτιδήποτε, την εξαχρείωση
των κοινωνικών σχέσεων και δομών, το ολικό ξεχαρβάλωμα θεσμών και νόμων.
Το αύριο δεν αφορά κανέναν, εκείνο όμως
είτε το θέλουμε είτε όχι θα έρθει, και όσο πιο απροετοίμαστοι είμαστε τόσο πιο τραγικά
θα το βιώσουμε.
Για τα παιδιά μας ενδιαφερόμαστε κοντόφθαλμα,
όπως και για τόσα άλλα πράγματα, δίχως όραμα, προοπτική, εν-συναίσθηση, στοιχειώδη
διορατικότητα. Μέχρι πρότινος η βασική μέριμνα των γονέων ήταν να αφήσουν στο παιδί
τους ένα σπίτι, κάποια επιχείρηση που διέθεταν, να το σπουδάσουν και να του εξασφαλίσουν
ένα ματεριαλιστικό, ευοίωνο, όπως οι ίδιοι το θεωρούσαν, μέλλον. Με την κατάρρευση
της εικονικής οικονομικής ευεξίας των τελευταίων κοντά 40 ετών, η χίμαιρα σκόρπισε
στα 4 σημεία του ορίζοντα, αφήνοντας πίσω της απογοήτευση (όπως όλοι οι μύθοι),
απελπισία και πανικό.
Η ουσία της συγκεκριμένης κρίσης που όλοι
βιώνουμε και πληρώνουμε (εκτός από τους μεγαλοαστούς), φανερώνει περίτρανα
πως οι ρίζες της βρίσκονται βαθειά θαμμένες στις ψυχές και τα μυαλά μας, τα οποία
πλημμύρισαν από φαντασιώσεις και ανεκπλήρωτες απωθήσεις, του στερημένου μας χτες,
όπως επίσης και από ανυπαρξία πραγματικής παιδείας και εκκλησιαστικής συνείδησης,
όλα μαζί λοιπόν αυτά οδήγησαν σε ολική ανυποληψία, αναξιοπιστία και μηδενισμό
οραμάτων και ονείρων, του ομαδικού μας μέλλοντος.
Αν δεν δώσουμε νόημα στη ζωή μας τώρα,
δεν θα έχουμε καμιά τύχη στο αδυσώπητο αύριο, που έρχεται δίχως έλεος και λύπηση
για εκείνους που είναι απροετοίμαστοι, και συνεχίζουν αμετανόητα να έχουν για πρότυπο
ζωής τους την καλοπέραση, το αραλίκι, το βόλεμα, τον εξυπνακισμό και την ελάσσονα
προσπάθεια, προσδοκώντας ταυτόχρονα την μέγιστη ευδαιμονική απόλαυση.
Ακόμη και τώρα στο χείλος του κρημνού
«πλείστοι εξ ημών» αρνούνται να δεχθούν την πραγματικότητα και το σκάνε με ατιμωτικούς
τρόπους. Ζουν σε παράλληλες ίδιο-κατασκευασμένες «πραγματικότητες» οι οποίες
στερούνται αλήθειας. Θεωρούν πως όλος τούτος ο κοινωνικός «τεκτονικός σεισμός»,
είναι φάση που θα περάσει και κατόπιν θα επανέλθουν άνθρωποι και καταστάσεις ξανά,
στη οριζόντια αφασία, που μας έφτασε ως εδώ.
Αρνούμαστε αυτοκτονικά να οργανώσουμε
το λησμονημένο εκείνο κομμάτι του εαυτού μας, που δεν «βολεύεται» με τη χαμοζωή
και τα σκουπίδια, αντιστεκόμαστε να βγούμε από το σκοτεινό σπήλαιο των ψευδαισθήσεων
(κατά Πλάτωνα), όπου μπήκαμε ανεπίγνωστα για να φαντασιωθούμε μια ψυχεδελική πραγματικότητα,
που αντικειμενικά ποτέ δεν υπήρξε.
Περιμένουμε θαύματα, δίχως να πιστεύουμε
σχεδόν σε τίποτε και αλλαγές χωρίς της καταβολή της παραμικρής έμπρακτης μεταμέλειας
και διάθεσης για δουλειά.
Όμως οι από μηχανής θεοί από καρό
δεν κατοικούν πια εδώ, κάποτε ήταν μια κάποια λύση αυταπάτης, πλέον όμως, ούτε αυτή
την «πολυτέλεια» δεν έχουμε…
ΠΗΓΗ: AMEN.GR