Καλοκαίρι.
Η μεγάλη καρυδιά γεμάτη από πράσινους καρπούς που ως το φθινόπωρο θα μαυρίσουν και
θα είναι έτοιμοι για συγκομιδή. Όποιος βιαστικός έχει μαζέψει καρύδια το καλοκαίρι
και έχει μελετήσει την "ανατομία" τους διαπιστώνει πόσα πολλά στρώματα
προστατεύουν τον ανώριμο καρπό που είναι νόστιμος αλλά λίγος. Και όσο ωριμάζει το
εσωτερικό τόσο φθίνει το περίβλημα. Ώσπου μένει μόνο το καρυδότσουφλο ικανό να διατηρήσει
την ουσία για πολύ καιρό. Βέβαια και ο ανώριμος καρπός με τη χοντρή φλούδα φτιάχνει
υπέροχο γλυκό του κουταλιού ή λικέρ. Μόνο που εκεί χρειάζεται μαεστρία και ανάμειξη
με άλλα υλικά.
Κάπως
έτσι δε συμβαίνει και με την πνευματική ζωή; Όσο πιο ανώριμοι είμαστε τόσο περισσότερο
χρειαζόμαστε τους εξωτερικούς τύπους. Όταν, όμως, ωριμάσει ο καρπός της πίστης δεν
έχει ανάγκη από περίβλημα. "Από τον τύπο οδηγούμενοι στην ουσία", όπως έλεγε ένας σύγχρονος πνευματικός.
Και
ο κάθε καρπός έχει βγει από κάποιο λουλούδι. Το ρόδι από το έντονο κόκκινο λουλούδι
σαν φλόγα που θυμίζει το πάθος για ζωή και το λεμόνι από τον διακριτικό και ευωδιαστό
λεμονανθό. Το κάθε δέντρο διαφορετικό, ξεχωριστό, μοναδικό, κρύβει τη δική του σοφία
- απλώνει τα κλαδιά του προς τον ουρανό και ρουφάει ήλιο!
Νεκταρία
Α.