ΛΥΧΝΟΣ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟΣ


Χάλασε ο δέκτης μου  και με καταδικάζει στο ασπρόμαυρο.
Το γαλάζιο μοιάζει με ξεθωριασμένη μουντζούρα
και το πράσινο έχασε την ικμάδα και τους χυμούς του.
Ρόδα και κυκλάμινα, παπαρούνες και γεράνια
ξεχωρίζουν μόνο απ’ τα περιγράμματα τώρα που
έγιναν η σκιά του εαυτού τους.
Του τόπου μου τα εδώδιμα δεν είναι στα μάτια μου χαρά
και το χρώμα τους που λείπει με πονά.
Το κυανό της θάλασσας δε βολτάρει απ’ το σμαραγδί
ίσαμε το χρυσαφί μιας σερενάτας μόνο
με αφήνει σ’ ένα εχθρικό μολυβί.
Κι ο ήλιος δεν ειν’ ασβεστοκάμινο ούτε ρήγας ούτε πυρφόρος
μα-αλίμονο!- μια πύλη του ερέβους.
Κι είναι η ανάμνηση της απούσας αίσθησης πιότερο που με πονά.
Λένε το χρώμα πως είναι ο τρόπος που το φως τα πράγματα συναντά.
Αλίμονο! Χάλασε ο δέκτης μου και με εξόρισα από το φως.

  Ειρήνη Ζαμάνη
Κυριακή 21-6-2015