Μια προνομιούχος ιερωσύνη,
περίπου κληρονομικού χαρακτήρα, που, λόγω σχήματος, ζητά περισσότερα απ’ όσα
δίνει ή που δικαιούται περισσότερα από τους άλλους, δίνει την εικόνα ενός
ιερατείου που δεν σταυρώνεται άλλα σταυρώνει, που δεν κοπιάζει αλλά απευθύνει
εντολές, πού δεν υποφέρει, αλλά φλυαρεί ανεράστως και ακινδύνως για όλους και
για όλα, πού δεν ιερουργεί το μυστήριο των προσώπων και των πραγμάτων, αλλά
εξυπηρετεί προγραμματικώς τις τυχόν και τρέχουσες ανάγκες κάποιων ανθρώπων.
Ενώ η χριστιανική ιερωσύνη, μετοχή στην ιερωσύνη του Χριστού μέχρι
θανάτου, δώρο της αγάπης και του ελέους Του, μάρτυρας της βαθειάς ταπεινώσεως
και της σταυρώσεως της Εκκλησίας Του, δεν εφημερεύει, αλλά ποιμαίνει, δεν
επιβάλλεται και δεν εξουσιάζει, αλλά αγαπά και διακονεί, δεν κυβερνά και δεν
κατευθύνει, αλλά συμμετέχει και συνυποφέρει με τους πιστούς. Οι ιερείς είναι
Ποιμένες, δηλαδή πνευματικοί πατέρες ή γεννήτορες των πιστών, εν Χριστώ προφήτες
της θυσιαστικής πατρότητας και της εσταυρωμένης αγάπης.
Ο ιερέας-ποιμένας, για να
χρησιμοποιήσουμε ένα τολμηρό χαρακτηρισμό, είναι ένας Εραστής, πού εντελώς
αθόρυβα δέεται για τη ζωή των άλλων και χαίρεται για την προκοπή τους, και
προκρίνει των ανέσεων τη θυσία και δεν κρίνει αλλά ελεεί, περισσότερο αγαθός
παρά δίκαιος, τύπος των πιστών και όχι νομοθέτης. Ο χαριτωμένος έρωτας,
εκστατικός και θυσιαστικός, μεταμορφώνει τον Ποιμένα σε πυρ πού βάλλει πυρ, όχι
μόνο στην καρδιά του πιστού ανθρώπου, αλλά και ολόκληρης της ιστορίας.
π. Μιχαήλ Καρδαμάκης