Σαν βγεις στο δρόμο για τη
συνάντηση Εκείνου,
αν συνήθεια απλά να τριγυρνάς
σε οδηγεί,
η συνάντηση αυτή ποτέ δε θα
γενεί,
γιατί βήμα σημειωτόν θα
ακολουθείς και
κύκλους από τον εαυτό σου γύρω
θα δημιουργείς.
Αν όμως διάθεση
έχεις να μάθεις την ταπείνωση,
ο δρόμος πόθος
και νόημα ζωής θε να φανεί.
Κι αυτό που
διέκρινες στο βάθος του ορίζοντα και
νόμιζες βαρκούλα,
καράβι ολάκερο η Εκκλησία σε περιμένει και
την ψυχή σου θα
νιώθεις πια μικρούλα
το μεγαλείο του
Θεού, όταν θωρεί συγκλονισμένη.
Καπετάνιος ο
Ίδιος, χθες, σήμερα, αύριο, για πάντα,
που, κι αν λαίλαψ
ανέμου μεγάλη γίνει και
κύματα ζητούν το
πλοίο να βουλιάξουν, όταν βοήθεια κραυγάσει
η καρδιά μόνη να
μη μείνει, Αυτός τον άνεμο θα επιτιμήσει και
τη θάλασσα θα
κάνει να σιωπήσει,
υπάκουα σ’ Αυτόν
της φύσης τα στοιχεία,
υπάκουος και εσύ
στον Κύριο των πάντων.
Όμως κι αν σε
στεριές περπάτησες κι ύστερα σε θάλασσες ανοίχτηκες,
πρέπει καλά να
εννοήσεις ως τέλος και αρχή του ταξιδιού
των ουρανών τον
τόπο, όπου θα κατοικείς αιώνια
είτε με Τελώνες
ταπεινούς και Λάζαρους φτωχούς
είτε με
Φαρισαίους υποκριτές και άφρονες ψυχές.
Την ρότα και το λιμάνι της ψυχής εσύ θα αποφασίσεις.
Δέσποινα Ζαμάνη – Κόλλια