π. Χριστόδουλος Μπίθας
Στις δυο σημερινές περικοπές, Αποστολική και
Ευαγγελική, περιγράφονται δύο τύποι ανθρώπων. Στην παραβολή του άφρονος
πλουσίου (Λουκ. 12, 16-21), ο Χριστός αναφέρεται στον άνθρωπο που ζει μέσα στις μέριμνες
στραμμένος στο αύριο, χωρίς να ενδιαφέρεται για πορεία πνευματική. Όλα
στην ζωή είναι ύλη, ευμάρεια από αυτήν εξαρτάται η ευτυχία της ζωής. Δεν είναι οι
πλούσιοι που εικονίζονται εδώ. Αυτοί εξάλλου
έχουν την δυνατότητα να απολαμβάνουν με τον δικό τους βέβαια τρόπο και το
σήμερα.
Στην Αποστολική περικοπή (Εφ. 4, 1-7), ο Απόστολος Παύλος περιγράφει τον ευαγγελικό τύπο
ανθρώπου, αυτόν που κατανόησε μέσα από την μετάνοιά του και την χάρη του θεού, πως τούτη η ζωή μάς δόθηκε για να την ζήσουμε με χαρά, αγάπη και ευχαριστία.
Στην παραβολή βλέπουμε έναν άνθρωπο που
ονομάζει ο Χριστος άφρονα γιατί η ζωή του ήταν βυθισμένη στις μέριμνες και
κύριος σκόπος του να αποκτήσει αγαθά και να εξασφαλίσει το μέλλον του. Το
σήμερα είναι υποταγμένο στο αύριο. Κάθε στιγμή του τώρα αναφέρεται σε μια
αυριανή απόλαυση. Η έγνοια και προφανώς το άγχος καθορίζουν τον κάματο, τα
ενδιαφέροντα, αποσπούν το μυαλό από τα
καίρια της ζωής. Όσα όμορφα και καλά θα συμβούν, όταν και όποτε υπάρξει η εξασφάλιση του
αύριο.
Ο τύπος αυτός του ανθρώπου δεν είναι οι
άλλοι, είμαστε εμείς. Πνιγμένοι στις μέριμνες της καθημερινότητας ελπίζουμε σε ένα
καλύτερο αύριο αγνοώντας πως μόνο το σήμερα έχουμε, τίποτε άλλο. Η ζωή περνά
και ό,τι καλό μετατίθεται με την
φαντασία, σε ένα μελλοντικό χρόνο. Στις διακοπές, όταν βγούμε στην σύνταξη,
όταν φτιάξουν οι συνθήκες, όταν λήξει η οικονομική κρίση. Η δικαιολογία πάντα θα υπάρχει. Αν στα προηγούμενα
χρόνια της ευμάρειας ήταν όλο μας το ενδιαφέρον στο να αποκτήσουμε πολλά, τώρα στους
καιρούς της οικονομικής κρίσης είναι το άγχος πως δεν έχουμε πολλά.
Όμως η ζωή μας δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει.
Μας ταλανίζει η αγωνία για το αύριο, όμως αυτό το αύριο δεν το ξέρουμε. «Μεριμνάς
και αγωνιάς για πολλά», ακούμε να λέει ο Χριστός στην Μάρθα. Το "ενός εστί
χρεία" αφορά τον "άρτον τον επιούσιον" την χαρά της σημερινής ημέρας, όσα κι αν
έχουμε, όπως κι αν είναι η κατάσταση γύρω μας. Η κλήση του Χριστού στον
κατά Θεόν πλουτισμό σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό στον τρόπο του βίου.
Ζω μόνο το σήμερα, πολεμώ τους λογισμούς μου που με στρέφουν στις μέριμνες του
αύριο, ακολουθώ τον οδηγό ζωής στα λόγια του Κυρίου. Άσε την αυριανή ημέρα να
λύσει τα δικά της προβλήματα, αρκετές είναι οι δυσκολίες της σημερινής ημέρας.
Δεν είναι ηθική προτροπή, είναι τρόπος να υπάρχεις. Σήμερα ζούμε, αύριο δεν
ξέρουμε τι πρόκειται να συμβεί. Σήμερα αγαπάμε, σήμερα συγχωράμε, σήμερα
δημιουργούμε, σήμερα χαιρόμαστε, σήμερα ευχαριστούμε, σήμερα συμφιλιωνόμαστε,
σήμερα επικοινωνούμε, σήμερα καταλαβαίνουμε λίγο παραπάνω τον εαυτό μας, σήμερα
μετανοούμε.
Η ζωή είναι το σήμερα όχι το αύριο.
Ο
Απόστολος Παύλος μάς εκθέτει με τρόπο άμεσο και βιωματικό τον άνθρωπο της χάριτος.
Εκείνον που έχει ως πρότυπο της ζωής τούτο μέτρο του πληρώματος της ηλικίας του Χριστού. Απαριθμεί αρετές που ο πιστός καλείται να ζητήσει να του
δοθούν από τον Θεό και στην συνέχεια να τις αυξήσει και να τις προσφέρει στον συνάνθρωπο.
Προτρέπει να ακολουθήσουμε την υψηλή κλήση που μας δωρίστηκε. Η πίστη είναι
δωρεά του Θεού κι όχι δικό μας κατόρθωμα, ή ιδεολογική κατανόηση στην οποία
φτάσαμε με λογικούς συνειρμούς.
Το
δώρο μάς δόθηκε για να καρποφορήσει με
την ελεύθερη προαίρεσή μας και δεν είναι κάποια εθιμική εθνική ή κληρονομική
ταυτότητα. Απαιτεί πορεία πνευματική, αυτογνωσία και ισχυρή μετάνοια, που όπως
επισημαίνει ο Απόστολος των εθνών πρέπει να μας οδηγήσει στην αρετή της
ταπεινοφροσύνης δηλαδή στην ελευθερία από κάθε λογής εγωκεντρισμό.
Αποτέλεσμα
αυτής της ελευθερίας κι όχι κάποιων ηθικών εφαρμογών, είναι η πραότητα, δηλαδή
η αγαθοποίηση του πιστού, η πράξη του καλού απέναντι σε κάθε άνθρωπο, ακόμα και
στον εχθρό, όπως κήρυξε ο Χριστός.
Η
αγάπη που είναι η μεγαλύτερη εντολή του Κυρίου θα οδηγήσει λέει ο Παύλος, σε
μεγαλοψυχία και ανοχή ο ένας στου άλλου τις αδυναμίες,
στην κατανόηση πως αφού κανείς δεν είναι αναμάρτητος, ο καθένας μας οφείλει να
ανέχεται την αδυναμία του πλησίον.
Σε ένα κόσμο κατακερματισμένο από την αμαρτία και διχασμένο από το
φυλετικό και εθνικό, κοινωνικό και θρησκευτικό μίσος μάς καλεί όσους διατεινόμαστε ότι
είμαστε Χριστιανοί να αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε την ενότητα μεταξύ μας, με
την οποία το Πνεύμα το Άγιο μας έχει συνδέσει.
Η ειρήνη που είναι
αποτέλεσμα των παραπάνω αρετών θα αποτελεί τον σύνδεσμο, που μας ενώνει σε ένα
πνευματικό σώμα, την εκκλησία του Χριστού.
Ο αγιοπνευματικός λόγος που ο Απόστολος
Παύλος απευθύνει στους Εφεσίους και σε όλη την εκκλησία, λόγος πνευματικής
ελευθερίας από έναν σωματικά φυλακισμένο από τους Ρωμαίους(!), αποτελεί ακόμα και
σήμερα το αίτημα κάθε πιστού και μας φανερώνει και τους λόγους τής αμαρτίας
μας. Η αφροσύνη να είμαστε δεμένοι με μέριμνες και να ζούμε με την έγνοια ή τον
φόβο του αύριο μας καθιστά δέσμιους στην αστοχία να ζήσουμε την όντως ζωή. Οι
περισσότεροι αντιτείνουμε ότι δεν γίνεται διαφορετικά, ότι έτσι κάνουν όλοι,
ότι αν είσαι στον κόσμο έτσι και θα πορευτείς.
Η παράδοση των Αγίων και των δικαίων μας
διαψεύδει καταδεικνύοντας την αδυναμία μας να διαβούμε την "στενή πύλη" και να
ακολουθήσουμε την "τεθλιμμένη οδό" τού να υπερνικήσουμε την φιλαυτία μας και να
αναζητήσουμε την χάρη του πνεύματος στις αρετές που αναφέρει ο Απόστολος
Παύλος.
Καθώς παρατηρούμε την αδιάκοπη αύξηση της
ανθρώπινης θηριωδίας είτε στον παραλογισμό του ισλαμοφασιστικού επεκτατισμού,
είτε στους κατακτητικούς πολέμους των τάχα χριστιανικών κρατών, καταλαβαίνουμε
πως η ανθρωπότητα εξακολούθησε να παραμένει φυλακισμένη στο σκοτάδι, παρά να
αποζητά το Φως. Όσοι εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε Χριστό σταυρωμένο και
αναστημένο, ας πορευόμαστε στον δρόμο της αγάπης, της ανοχής, της ειρήνης, της
ενότητας και ας νικάμε την αφροσύνη μας βλέποντας την ματαιότητα όσων μέχρι τώρα
αποτέλεσαν τις αποθήκες μας. Ας πλουτίζουμε κατά Θεόν, νικώντας τον φόβο του
αύριο κι ας αναζητούμε το φως του Χριστού σήμερα, σε κάθε στιγμή χαράς,
δοξολογίας, ευχαριστίας, ειρήνης που με την χάρη του Αγίου Πνεύματος μας
δωρίζεται να ζούμε στην καθημερινότητά μας. Αμήν.