Ευθύνη ανάληψης μιας πορείας


"Καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος·ἔρχου καὶ ἴδε". (Ιω. α΄ 47)

Τά πρῶτα λόγια τοῦ Ἰησοῦ στήν ἀρχική συνάντησή Του μέ τούς μαθητές, δέν εἶναι κάποια διδασκαλία ἤ προσπάθεια ἐξήγησης τῆς ἀποστολῆς Του. Εἶναι λόγος προτρεπτικός σέ πορεία καί ἐμπιστοσύνη: «δεῦρο ἀκολούθει μοι».  Ὅπως ἀποκτοῦμε γνώση γιά τή ζωή ὄχι μέσα ἀπό μαθητικά ἐγχειρίδια, ἀλλά διανύοντας τόν δρόμο τῶν ἐτῶν, ἀποκομίζοντας καθ’ ὁδόν τίς ἐμπειρίες τοῦ βίου, κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί μέ τήν ἐν Χριστῷ ζωή μας. Ὁ Χριστός γινώσκεται στήν εὐθύνη ἀνάληψης μιᾶς πορείας, στήν ἀπόφαση περπατήματος μιᾶς ὁδοῦ.

Πρέπει νά ἀνοίξουμε τό βῆμα σ’ αὐτό τό μονοπάτι, νά συντονιστοῦμε σ’ αὐτόν τόν τρόπο ζωῆς καί μετά θ’ ἀρχίσουμε ν’ ἀντιλαμβανόμαστε μόνοι μας. Ὅσο παραμένουμε ἔξω, δέν μποροῦμε νά κατανοήσουμε σωστά.[...] Ἀλλά ὁδηγίες πού ἔδωσαν ἄλλοι ποτέ δέν μποροῦν νά μᾶς μεταδώσουν πῶς εἶναι στήν πραγματικότητα ἡ ὁδός, δέν μποροῦν νά εἶναι ὑποκατάστατο γιά τήν ἄμεση, τήν προσωπική ἐμπειρία.

Ὁ Χριστός δέν θά εἶναι ποτέ τό ὁριστικό φτάσιμο, θά εἶναι πάντα ἡ χαρά τοῦ ταξιδιοῦ, ἡ ἔκπληξη τῆς ἐναλλαγῆς τῶν τοπίων. Τό φτάσιμο θά σήμαινε καί τό τέλος, τήν ὁλοκλήρωση, τήν ἀνυπαρξία τοῦ ἐπέκεινα. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ«ἀτέλεστη τελειότητα». Κάθε τέλος Τόν περιορίζει, Τόν ἐξαντλεῖ, Τόν καθιστᾶ πεπερασμένο. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ὁδός, ἀκριβῶς γιά νά μήν αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος πουθενά βολεμένος καί ἐπαρκής. Γιά νά μήν σβήσει ποτέ ἡ δίψα γιά τό παραπέρα, γιά τό ἑπόμενο, γιά τό ἀκόμα πιό οὐσιαστικό.

π. Βασίλειος Χριστοδούλου, 
από το βιβλίο: «Μείνε μαζί μας, βράδιασε»