Μια παρέλαση…


                               
                                              Ένα γαλάζιο γελαστό
                                              σαν από άφθαρτη ημέρα,
                                              τ’ άνθη της νεραντζιάς
                                              να μυρώνουν τον αττικό αέρα.

                                             Ο ήλιος να συναντά
                                             εφάμιλλο λευκό στη φουστανέλα,
                                             δόξας θάμβος σκιά θανάτου
                                             μιαν ιδέα.

                                             Εκεί ψηλά, αλόγατα κι
                                             ανήσυχοι ιππείς
                                             σκύβουν να δουν
                                             τη λεωφόρο ζωφόρο.

                                             Κι ακόμα ψηλότερα
                                             ο αϊ-Γιώργης
                                             πρόμαχος.
                                             Όποτε μέσα  κι έξω μου
                                             με δράκοντες πολεμώ,
                                             της φυλής μου χούϊ,
                                             στρατηγό και γκόλφι μου
                                             να τονε καλώ.

                                                                                            Ειρήνη Ζαμάνη