"Γύναι, τι κλαίεις; τίνα ζητείς; Ἐκείνη, δοκοῦσα ὅτι ὁ
κηπουρός ἐστι, λέγει αὐτῷ..." (Ιω. κ΄12)
Ο κήπος είναι η θήκη του ανθρώπου, ο χώρος όπου σώμα,
νους και ψυχή τού αποκαλύπτουντο βάθος του μυστηρίου πού από καταβολής
τους ασίγαστα τους ορμηνεύει και τους χειραγωγεί.
Αινιγματικά πολύσημη, καταστατική ανάμνηση του κήπου όπου
ο προπάτοράς μας εγκαταβίωσε και γνώρισε τον κόσμο και την ελευθερία του, ο κήπος μας καλεί
για να μας θάλψει,να μας εμπνεύσει και να μας
εξανθρωπήσει. Στις πιο ανθρωπινές του στιγμές, ο καθένας μας λαχταρά
να προστρέξει, να προσφύγει, να προστατευθεί, να ονειροπολήσει μέσα
σ’ ένα κήπο-διδάχο, κήπο-πατέρα, κήπο-εραστή, κήπο-φίλο. Και από
τον κήπο αυτό να εγκαρδιωθεί, να εμπνευστεί τρόπους ζωής και κανόνες
συμπεριφοράς της ψυχής του.
Ένας πνευματικός πολιτισμός σε γόνιμη ανάταση, δημιουργεί κήπους, φυτεύει τον κόσμο.
Ένας πνευματικός πολιτισμός σε κατάπτωση, σε κρίση
καταιγιστική, -ωσάν ετούτη πού ζήσαμε, στο γέρμα του 20ου αιώνα-, καταστρέφει κήπους.
Όσο όμως χάνονται οι κήποι του
κόσμου, κήποι σπιτιών, κήποι πόλεων, και η κατοικία τουανθρώπου
μεταμορφώνεται σε ανοιχτή φυλακή απρόσωπη, ουδέτερη, αδιάφορη για
την μοίρα του και πιεστική, τόσο ο άνθρωπος νοσταλγεί, αναζητεί τον
χαμένο, αρχεγονικό του κήπο, το νόμιμο, καταστατικό περιβάλλον της ύπαρξής του. Για να αναπτύξει βίο
αυθεντικά φυσικό και γνήσια μεταφυσικό, χρειάζεται να συνάψει τον εαυτό
του με το ιδανικό ενός κήπου. Κι αν δεν κατορθώνεινα τον εύρει ή να τον
δημιουργήσει τριγύρω του, οφείλει -με το όραμα του πρώτου εκείνου κήπου της αθωότητας-, να τον φυτέψει
και να τον καλλιεργήσει εντός του. Για να μην γεννήσει τέρατα ο
νους του και για να μην ξυλιάσει, να μην
ξεραθεί η ψυχή του. Έτσι ο άνθρωπος κηπεύει τον εαυτό του, εμπνευσμένος
από μιαν αρμονική και φωτισμένη παιδεία. Και ορίζει κηπουρό απαρασάλευτο την συνείδησή του πού με
τα εργαλεία μιας ευγενούς βούλησης καλλιεργεί, αλλοιώνει, ανθρωπίζει, θεουργεί
μέσα στον μυχό του εαυτού του. Και δημιουργεί κήπο.
Αλλά σε κανέναν κήπο, ο άνθρωπος με γρηγορούσα συνείδηση, δεν
βρίσκεται μόνος. Ο μόνιμος κύριος και κάτοικος είναι ο Θεός, ο
αιώνιος Κηπουρός.
Ερήμην του οι κήποι καταστρέφονται. Όποιος αποφασίσει, και φιλοδοξήσει, να φυτέψει
εντός του κήπο, και να τον καλλιεργήσει με σώμα πρόθυμο, νου φωτεινό
και ψυχή ευσταλή, αυτός, οφείλει να υπολογίσει και να εμπνευστεί από τα
σχέδια του αιώνιου Κηπουρού.
Ό άνθρωπος να ζει για τον κήπο - τον έξω και τον έσω κήπο. Κι ο
διπλός αυτός κήπος να θάλλει και να προκόβει για τον άνθρωπο. Και να
τριγυρνά, μέσα στην πανδαισία της βλάστησης και στις συγχορδίες των
χρωμάτων, σε σώμα αισθήσεων και σε ψυχή διαισθήσεων, πλάι στον φευγαλέο κηπουρό - την συνείδηση, ο θείος Κηπουρός. Αυτό είναι ζωή! Και
όλα τ' άλλα, στάχτες του θανάτου... ·
Κώστας Τσιρόπουλος, «Ανάμεσα σε δύο αιώνες»