Τα μέσα
μου κοχλάζουν
κι
είναι δύσκολο με μένα να υπάρχω.
Της
ψυχής μου τον τάραχο
φέρω,
αβίωτο
να το υποφέρω.
Γι’
άλλη βιοτή πλασμένη,
ψυχή
μου,
πώς
καταδέχεσαι ασάλευτη να μείνεις,
τον
ξεπεσμό σου να παρατείνεις;
-Την
καλή μου φορεσιά θα ντυθώ
ελεύθερα
το δρόμο θα πορευτώ,
τις
αστοχίες μου δε θα φοβηθώ.
Τη
σκόνη του δρόμου θα τινάξω, με όλη μου τη δύναμη θα το φωνάξω:
«Ανάγκη
να λευτερωθώ,
δεν
είναι τα λάθη πιο μεγάλα απ’ την Αγάπη.
Ήρθε η
ώρα να συμφιλιωθώ…»
«Μετά
φόβου Θεοῦ, πίστεως καί Ἀγάπης προσέρχομαι»…
Ειρήνη Ζαμάνη