Ἐνα ποιήμα...



  


    Οφειλή
 
Θέλω ένα κεφάλι παιδιού να σκύψω να φιλήσω…
Μπρος στο φως του για  τα σκοτάδια να λογοδοτήσω αλλά…
τι μου φταίει η αθωότητα με του κόσμου το ζόφο να την  μαγαρίσω;
Τις τρυφερές πατούσες τους
κόκκινα ρυάκια βάλαμε
να διασχίσουν,
τις τρυφερές παλάμες τους
όπλο βάλαμε να κρατήσουν.
Το κοχύλι στο αυτί τους
σπάσαμε
με φανατισμό και μίσος,
σαν φωνάξαμε.
Και των ματιών τους το γαλαξία
θαμπώσαμε
κάθε φορά που την απύθμενη ασχήμια
να δουν
αναγκάσαμε.

Κι όμως…
Έχουν ακόμη πάνω τους
την αστερόσκονη της αιωνιότητας,
του Παραδείσου  τη νοσταλγία
κι ακόμα περισσότερο,
αυτό που είναι πολύ
για το λίγο του κόσμου.

Πρέπει ένα κεφάλι παιδιού να σκύψω  να φιλήσω
κι ένα «συγνώμη»
να ψιθυρίσω.
                                                                                                                          

Ειρήνη Ζαμάνη,
 2016,  απάνθρωπος  Ιούλης