Αγάπη και ελευθερία


Η αγάπη δεν μαθαίνεται στα βιβλία. Μόνο η ποίηση μπο­ρεί να την επικαλεσθεί, όπως το Άσμα Ασμάτων. Ένας ποιητής από την Αραβία διηγείται τα εξής· «ένας άνθρωπος χτυπά την πόρτα  του  αγαπημένου.   Αυτός  τον ρωτά· ποιος είσαι; Ο άνθρωπος απαντά· εγώ είμαι. Ο αγαπη­μένος του λέγει· πήγαινε, δεν ήλθε ακόμη ο χρόνος για να εισέλθεις. Ύστερα από ένα μακρινό ταξίδι, ξαναμμένος από φλόγα, ξανάρχεται ο δυστυχισμένος και πλησιάζει την πόρτα του αγαπημένου. Χτυπά και ο αγαπημένος ρωτά· ποιος είναι; Ο άνθρωπος απαντά· είσαι συ. Τότε, απαντά ο αγαπημένος, μπορείς να έλθεις κοντά μου».

Όπως ο Υιός γεννήθηκε προαιωνίως, έτσι ο άνθρωπος πού διαλέγει την αλήθεια, γεννιέται από αυτήν και τη δια­λέγει αιώνια, και κάθε φορά τη ζει εκ νέου. Το μόνο αντι­κείμενο που θα μπορούσε μια ελευθερία να το γυρεύει και να το επιθυμεί είναι να περιλάβει μέσα της το αχώρητο — ένα πράγμα απόλυτα έξω από τη λογική, χωρίς θεμέλιο μέσα στον κόσμο και όμως απόλυτα επιβεβλημένο. Είναι κάτι παράλογο, όπως το γεγονός ότι πρώτος ο Θεός μας αγάπησε (Α´ Ιω. 4, 10) και μας έδωσε τη δυνατότητα να προαισθανθούμε κάτι από τη θεία ελευθερία. Στην αγάπη του, ο Θεός μας αγαπά ανιδιοτελώς, χωρίς καμιά αξιομισθία από μέρους μας. Έτσι η αγάπη Του πάντοτε είναι ένα δώρο πού εμπνέει την ελευθερία της δικής μας αντα­ποκρίσεως.

π. Παύλος Ευδοκίμωφ