Ο τίτλος της ανάρτησης κοσμεί την πύλη της Ιερά Μονής Παναγίας Γοργοεπηκόου
(ή Γοργοϋπηκόου) Μάνδρας
Ένα εύθραυστο τζάμι κρατά έξω τη βροχή,
την υγρασία, και μου δίνει μια αίσθηση
προστασίας στο δωμάτιο. Από χθες
τα μάτια μου γέμισαν με εικόνες ανημπόριας στη λάσπη , στη λάσπη που ήρθε να
θυμίσει πόσο πήλινοι είμαστε, κλαδάκια που τα παρασέρνει η ροή και σπάμε.
Τη φύση την θυμώσαμε, τη ροή των
ποταμιών την φιμώσαμε, το βουνό το γυμνώσαμε. Και γυμνωθήκαμε εμείς οι
κατά φαντασίαν βασιλείς του κόσμου
τούτου, τα παγώνια που δείχναμε τα πλουμίδια μας ματαιόδοξα, ακίνητα σε
στρέμματα και στρέμματα, ακόμη κι αν έπρεπε να πνίξουμε ρέματα και ρέματα.
Τη Μάνδρα σκεπάζει η μπόλια της
ταπεινής μας βασίλισσας, η Παναγία η Γοργοεπήκοος.
Γι’ αυτούς που έφυγαν δεν έχω
λόγο να προ(σ)φέρω. Ας αναπαύονται…
Γι’ αυτούς που σώθηκαν μια σκέψη.
Ο δρόμος που έγινε χείμαρρος σύναζε σαν μελίσσι τα σχολιαρόπαιδα κάθε πρωί,
κατεβασιά ζωής , να πάνε στις κυψέλες τους, τα σχολειά τους…
Ξέρω ότι η μπόλια Της τα σκέπασε,
να μη γίνει το κακό στην ώρα του σχολείου, να μην τα πάρει η βουή κι η κακιά η
ώρα στην άγουρή τους νιότη.
Οι πληγές πολλές μα και τα
θαύματα πάνω στα τραύματα…
«Οὐκ ἔχομεν οἱ οἰκτροί οἰκέται σου ἄλλην πλήν
σοῦ προστασίαν καί σκέπην˙ διό, Ἁγνή, ἐκ καρδίας βοῶμεν, ἀπό κινδύνου παντός ἐλευθέρωσον
τήν μάνδραν σου τήν ἱεράν καί πιστούς τούς πρός σέ καταφεύγοντας.»
(παρακλητικός
κανών )
Ειρήνη
Ζαμάνη