Τί
είναι η ζωή και τί ο θάνατος; Ποια είναι η αλήθεια του ανθρώπου: το κορμί που
βουλιάζει στη φθορά, στις ρυτίδες και στην ανημπόρια, ή το φως στο βλέμμα, το
φως στο χαμόγελο, η ζεστασιά της στοργής στη φωνή, η μοναδική, ανόμοια και ανεπανάληπτη
όψη της παρουσίας; Τί είναι αυτή η ετερότητα, πού από μόνη της συνιστά
ελευθερία συγκλονιστική από την ουδέτερη ομοιομορφία, την εξομοίωση, την αναγκαιότητα
της υποταγής στο γενικό και αδιαφοροποίητο; Τί είναι αυτό πού ξεχωρίζει το
μελώδημα του ενός μουσουργού από το μελώδημα του άλλου, την ποίηση του ενός
ποιητή από την ποίηση του άλλου, τί είναι ο λόγος του ζωγράφου μέσα από τη
ζωγραφιά, του γλύπτη μέσα από τον πηλό και το μάρμαρο; Τί είναι πραγματικό στην
ύπαρξη: η φαινόμενη οντότητα του κορμιού, πού καθημερινά αλλάζει και γλιστράει
στη φθορά, ή η αδιάκοπη ετερότητα στη σχέση, αυτή που κάνει δυνατή τη γνώση,
αφού δεν υπάρχει καμιά φανέρωση έξω από την εμπειρία της σχέσης και καμιά
βεβαιότητα έξω από τον έρωτα;
Μέσα
από τέτοια ερωτήματα γεννήθηκε η Γιορτή. Το μήνυμα απλώθηκε με την ταχύτητα της
φωτιάς στη σιτοκαλαμιά μετά το θέρο. Η Γιορτή τότε ήταν ευαγγέλιο, πραγματικά
ευφρόσυνο μήνυμα. Και το μήνυμα έλεγε: Χαρίστηκε στους ανθρώπους η δυνατότητα
της νίκης καταπάνω στο θάνατο. Τώρα μπορείς να αντλείς την ύπαρξη όχι από τη
φύση που βουλιάζει κάθε μέρα στη φθορά, αλλά από τη σχέση. Να υπάρχεις από τον
έρωτα και για τον έρωτα. Τον τρόπο τον έδειξε ο μακρινός και απρόσιτος και
ακατανόητος Θεός πού από έρωτα για κάθε ψυχή ανθρώπου έγινε άνθρωπος, βρέφος
αδύναμο μέσα στο παχνί των αλόγων ζώων. Κι από τη στιγμή που ο Άχτιστος μπορεί
να υπάρχει με τον τρόπο του κτιστού και θνητού, τότε και ο εφήμερος έχει
πρόσβαση στον τρόπο της ύπαρξης του αιώνιου και αθάνατου. Έξω από χώρο, χρόνο,
φθορά και θάνατο. ΄΄Ευφραίνεσθε λαοί, ουρανοί αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα όρη
Χριστού γεννηθέντος΄΄.
Χρήστος Γιανναράς