Αυτό που μπορούμε να διαπιστώσουμε στην ευαγγελική
διήγηση είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε ΄΄αλληλοπεριχώρηση΄΄ των ανθρώπων ως
προσώπων. Δεν είναι απλά η πίστη των τεσσάρων φίλων πού κάνει δυνατή τη
θεραπεία του παραλυτικού, αλλά και η αγάπη, η κραταιά αγάπη, η αγάπη πού
λαχταρά κυριολεκτικά να βαστάξει το βάρος του διπλανού και να οδηγήσει αυτό το
διπλανό στο Θεό. Είναι η αγάπη πού κρατά αυτούς τους πέντε άντρες ενωμένους
μεταξύ τους· τόσο στενά ενωμένους, πού η πίστη όλων μπορεί να γιατρέψει τον
ένα· τόσο σφιχτά ενωμένους, που ο Χριστός αντιμετωπίζει την πίστη τους σαν να
ήταν η πίστη ενός και μόνο ανθρώπου.
Εξαρτόμαστε ο ένας απ' τον άλλο, είτε πρόκειται για
μια απλή θεραπεία, είτε πρόκειται για την τελική μας ανάσταση εν Χριστώ. Για
την ανάσταση δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να την προσδοκούμε
-όλοι μαζί ενωμένοι. Όμως για τη θεραπεία μπορούμε να ξεκινήσουμε να
εργαζόμαστε από τούτη κιόλας τη στιγμή. Μπορούμε να ξεκινήσουμε να
προσευχόμαστε. Μπορούμε να ξεκινήσουμε να βαστάμε ο ένας το βάρος του αλλού, να
σηκώνουμε εσωτερικά ο ένας τον άλλο και να τον κουβαλάμε στους ώμους μας μέχρι
να βρούμε όλοι μαζί τη θέση μας στα πόδια του Θεού. Σίγουρα, όταν Εκείνος μας
δει να ενεργούμε έτσι, έστω και μόνο μέσα στην καρδιά μας, θα αναγνωρίσει στην
έκφραση της πίστης μας την αληθινή της ουσία, δηλαδή την έκφραση της αγάπης
μας- και θα εισακούσει την προσευχή μας, την προσευχή ενός σώματος όπου κάθε
μέλος περιχωρεί στο άλλο.
Ας προσευχηθούμε ο ένας για τον άλλο, ώστε η κοινή μας
πίστη, η κοινή μας αγάπη, να μας μετατρέψει σε ενιαίο σύνολο.
Βασίλειος Όσμπορν
επίσκοπος Σεργκίεβο