Δώσε μου τούτον τον Ξένο




Τον ήλιο που έκρυψε τις ίδιες του τις ακτίνες και το καταπέτασμα του ναού που σκίστηκε στη μέση με τον θάνατο του Σωτήρα, ο Ιωσήφ όταν τα είδε, προσήλθε στον Πιλάτο και θερμά ικετεύει λέγοντας:

΄΄Δώσε μου τούτον τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένο ο κόσμος τον φιλοξένησε.
Δώσε μου τούτον τον ξένο, που οι ομόφυλοι από μίσος σαν ξένο τον θανατώνουν.
Δώσε μου τούτον τον ξένο, που παραξενεύομαι να βλέπω πόσο αταίριαστος του είναι ο θάνατος.

Δώσε μου τούτον τον ξένο, που ήξερε να φιλοξενεί τους φτωχούς και τους ξένους.
Δώσε μου τούτον τον ξένο, που οι Εβραίοι από φθόνο τον αποξένωσαν από τον κόσμο.
Δώσε μου τούτον τον ξένο, σε τάφο να τον κρύψω, που σαν ξένος δεν έχει που να γείρει το κεφάλι.

Δώσε μου τούτον τον ξένο, που βλέποντάς τον νεκρό η Μητέρα φώναζε: Ω, Υιέ και Θεέ μου, αν και τα σπλάχνα μου πληγώνονται και η καρδιά μου σπαράζει που σε βλέπω νεκρό, αλλά παίρνοντας θάρρος από την ανάστασή σου, δοξολογώ΄΄.

Και μ’ αυτά τα λόγια τον Πιλάτο ικετεύοντας ο αξιοπρεπής άρχοντας λαμβάνει το σώμα του Σωτήρα, το οποίο με φόβο το τύλιξε σε σεντόνι και σε σμύρνα και το έβαλε σε τάφο, αυτόν που παρέχει σε όλους ζωή αιώνια και το μεγάλο έλεος.

Γεώργιος Ακροπολίτης
13ο αιώνας

Μτφρ.: π. Β.

Σημ.: Είναι το αριστουργηματικό ποίημα-τροπάριο που λέγεται
κανονικά πριν την έξοδο του Επιταφίου και το οποίο η γρηγοράδα
της στιγμής και η απουσία ποιητικής ενσυναίσθησης στραγγαλίζουν,
αποσιωπώντας το.