Ύβρις
αληθινή και πλάνη
πως
μπορείς ένα πλάσμα ανθρωπινό
σε
ψηφία να χωρέσεις.
Κατάφωρη
αδικία!
Στοχάζεται,
νιώθει, αγαπά,
μαθαίνει,
εξελίσσεται,
φοβάται
κι ελπίζει, μα πάντα
είναι
ένα όλον
που
ξεπερνά τα μέρη του.
Η φέτα
του χρόνου τέμνει
ένα
«υπό διαμόρφωσιν»,
με τη
μωρή φιλοδοξία πως
η
ετυμηγορία του
αποτυπώνει
αρτιωμένο
ήδη αποτέλεσμα.
Κι ο
θεράπων της παιδείας
ζευγάρια
μάτια βλέπει
ανάμεσα
στις γραμμές,
την ώρα
που απονέμει
-βέβαιος
κι αβέβαιος μαζί-
τη
σχετική δικαιοσύνη του.
Ειρήνη, Ιούνης 2018