Ο γέ­ρον­τας μας, ο πα­τέ­ρας μας, Γα­βρι­ήλ...

 Συνεχίζουμε το αφιέρωμά μας στον μακαριστό παπα-Γαβριήλ Τσάφο 

όχι μόνο για να τον τιμήσουμε αλλά  για να θυμόμαστε πως ο Θεός εξακολουθεί να δωρίζει στον κόσμο σκεύη εκλογής για παράκληση και παραμυθία, 

ώστε να να πορευόμαστε κι εμείς τον δρόμο Του.

Μα­νώ­λης Μη­λι­α­ρά­κης 

  

... Στο ι­στο­ρι­κό Εκ­κλη­σά­κι του Α­γί­ου Αν­δρέ­α έ­βλε­πες και εύ­ρι­σκες κά­τι το σπά­νιο στην εκ­κλη­σι­α­στι­κή μας ζω­ή, κά­θε Κυ­ρια­κή ή γι­ορ­τή. Το νή­πιο μα­ζί με τα με­γα­λύ­τε­ρα α­δελ­φά­κια του, τους γο­νείς, τη για­γιά και τον παπ­πού και κά­πο­τε την προ­για­γιά και τον προ­παπ­πού. Ό­λοι τους, πνευ­μα­τι­κο­παί­δια του παπ­πού­λη. Του Γέ­ρον­τα Γα­βρι­ήλ. Έ­κει­νος εί­χε ευ­λο­γή­σει,στα νιά­τα τους , την α­γά­πη και τον έ­ρω­τα του παπ­πού με τη για­γιά, του μπαμ­πά με τη μα­μά , ε­κεί­νος βά­πτι­σε τα παι­διά και ε­κεί­νος πε­ρί­με­νε να τα δει να ε­ρω­τεύ­ον­ται και να ο­δη­γούν­ται με α­γά­πη στο γά­μο σε μια νέ­α χρι­στι­α­νι­κή Οι­κο­γέ­νεια με την ευ­χή και την ευ­λο­γί­α του. 

Ή­ταν α­λη­θι­νός Πα­τέ­ρας για ό­λους. Μας ή­ξε­ρε με τα μι­κρά μας ο­νό­μα­τα. Το πρό­σω­πό του πάν­τα λαμ­πε­ρό, πάν­τα χα­ρού­με­νο, ό­χι ψευ­το­χα­ρού­με­νο, πάν­τα με χα­μό­γε­λο- στή­ριγ­μα για τον κα­θέ­να μας που πή­γαι­νε κά­τω α­πό το πε­τρα­χεί­λι του. Έ­να πε­τρα­χή­λι, πραγ­μα­τι­κά ι­ε­ρό, για­τί κά­τω α­πό τη σκέ­πη του εί­χαν α­δειά­σει τον πό­νο τους, εί­χαν χύ­σει καυ­τά δά­κρυ­α υι­ϊ­κής ε­ξο­μο­λό­γη­σης, χι­λιά­δες πε­φορ­τι­σμέ­νες ψυ­χές ,που ο Μα­κα­ρι­στός Γέ­ρον­τας μας , με τη Χά­ρη του Θε­ού, την α­νυ­πό­κρι­τη α­γά­πη του και το γε­μά­το Φως χα­μό­γε­λό του, τις α­πάλ­λασ­σε α­πό τα δυ­σβά­στα­κτα βά­ρη τους. 

Ο Γέ­ρον­τας μας, ο Πα­τέ­ρας μας, Γα­βρι­ήλ, ως πι­στός φί­λος Ε­κεί­νου που δι­α­κή­ρυ­ξε το «ό­στις θέ­λει πί­σω μου ελ­θείν…», δεν μπο­ρού­σε πα­ρά να εί­ναι έ­νας γνή­σιος Δη­μο­κρά­της και υ­πέρ­μα­χος της ε­λευ­θε­ρί­ας του αν­θρώ­πι­νου προ­σώ­που, της Ει­κό­νας του Τρι­α­δι­κού Θε­ού. Δεν μπο­ρού­σε πα­ρά να εί­ναι α­πέ­ναν­τι α­πό κά­θε τύ­ραν­νο και κά­θε τυ­ραν­νί­α. Δεν μπο­ρού­σε πα­ρά η πα­ρου­σί­α του στο Να­ό και στην Κοι­νω­νί­α να φέρ­νει στη μνή­μη μας προ­η­γού­με­να τι­μη­μέ­να πρό­σω­πα της Εκ­κλη­σί­ας μας, ό­πως των Μα­κα­ρι­στών, πα­πά Γι­ώρ­γη Πυ­ρου­νά­κη, Νι­κο­λά­ου Ψα­ρου­δά­κη κ.ά. Δεν μπο­ρού­σε πα­ρά να εί­ναι συ­νε­χώς, δί­πλα πάν­το­τε στους κο­πι­ών­τες και πε­φορ­τι­σμέ­νους και κυ­ρί­ως δί­πλα στους Νέ­ους, δί­πλα στα Παι­διά, που η φρον­τί­δα του για αυ­τά α­πο­τε­λού­σε το έρ­γο της ζω­ής του. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ε­ξάλ­λου ό­τι ο Ά­γιος Αν­δρέ­ας ή­ταν ο Να­ός της Νε­ο­λαί­ας. Ί­σως το εκ­κλη­σί­α­σμα του Αγ. Αν­δρέ­α να εί­ναι το μο­να­δι­κό που οι Νέ­οι εί­ναι πλει­ο­νό­τη­τα.! Πραγ­μα­τι­κά χαρ­μό­συ­νο και ευ­λο­γη­μέ­νο γε­γο­νός.! Τώ­ρα με τις πρε­σβεί­ες του πα­τρός Γα­βρι­ήλ ο Κύ­ριος θα δώ­σει Φως και Δύ­να­μη στους πα­τέ­ρες που ά­φη­σε στο πό­δι του ο Παπ­πού­λης μας για να συ­νε­χι­στεί α­πρό­σκο­πτα το έρ­γο και οι Νέ­οι να συ­νε­χί­σουν να βλέ­πουν το Εκ­κλη­σά­κι του Άγ. Αν­δρέ­α, σπί­τι τους , ό­πως το έ­βλε­παν μέ­χρι τώ­ρα. 

Πα­τέ­ρα Γα­βρι­ήλ λυ­πού­μα­στε που δεν θα σε ξα­να­δού­με στην Ω­ραί­α Πύ­λη να μας μι­λάς με τα πιο α­πλά λό­για και πάν­τα με χα­μό­γε­λο για την ου­σί­α της ζω­ής, την όν­τως χρι­στι­α­νι­κή στά­ση ζω­ής , την κα­τά Χρι­στόν α­γά­πη, δι­και­ο­σύ­νη, ε­λευ­θε­ρί­α, δη­μο­κρα­τί­α και ε­λευ­θε­ρί­α , στις δι­α­προ­σω­πι­κές σχέ­σεις, μέ­σα στην οι­κο­γέ­νεια και μέ­σα στην κοι­νω­νί­α, χω­ρίς πε­ρι­σπού­δα­στες και βερ­μπα­λι­στι­κές α­να­λύ­σεις, αλ­λά με βά­ση την εμ­πει­ρι­κή και βι­ω­μα­τι­κή θε­ο­λο­γί­α του πο­νε­μέ­νου και προ­δο­μέ­νου, αλ­λά πάν­τα πι­στού χρι­στια­νού Μι­κρα­σιά­τη Έλ­λη­να και Ελ­λη­νί­δας. Η θε­ο­λο­γί­α της ζω­ής του κυ­νη­γη­μέ­νου πρό­σφυ­γα, της Μη­τέ­ρας και της Για­γιάς, της Σμύρ­νης και του Πόν­του μα­ζί με την θαυ­μα­τουρ­γή πα­ρου­σί­α της Πα­να­γί­ας των Βρυ­ού­λων, α­πο­τε­λού­σε το φω­τι­σμέ­νο και ζω­ο­ποι­ό κή­ρυγ­μά σου. Δεν λυ­πού­μα­στε ό­μως «ως οι μη έ­χον­τες ελ­πί­δα». Μας δί­δα­ξες και το πι­στεύ­ο­με. Προσ­δο­κού­με Α­νά­στα­ση νε­κρών και Ζω­ή του μέλ­λον­τος.

Σε ευ­χα­ρι­στώ Γέ­ρον­τα για ό­σα έ­κα­νες για το Μι­χα­λά­κι μας.

Μα­νώ­λης Μη­λι­α­ρά­κης 

 ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ, 5/8/2018