Το μήνυμα που έχει να φέρει η Εκκλησία στο σημερινό συγκεκριμένα άνθρωπο, τον τραυματισμένο και εξουθενωμένο από τον «τρομοκράτη» Θεό της δικανικής Ηθικής, είναι αυτό ακριβώς: Να τον βεβαιώσει ότι αυτό πού ζητάει ουσιαστικά ο Θεός από τον άνθρωπο δεν είναι ούτε τα ατομικά κατορθώματα ούτε οι αξιομισθίες, αλλά μια κραυγή εμπιστοσύνης και αγάπης από τα βάθη της αβύσσου μας. Ή ακόμα ίσως μια στιγμή ανάνηψης και αγωνίας μέσα από τον κλειστό και καλό ασφαλισμένο υποκειμενισμό της ευτυχίας μας.
Το μήνυμα είναι άμεσο μέσα από κάθε φάση της ζωής της Εκκλησίας: αδιάκοπα ανοιχτή πρόσκληση, ελπίδα και παράκληση του ανθρώπου πού έφτασε να δει μέσα του, την αβυσσαλέα στέρηση της ζωής. Είναι το μήνυμα που τόσο θαυμαστά συγκεφαλαιώνει ο Ντοστογιέβσκυ στο μονόλογο του Μαρμελάντοφ — στο Έγκλημα και Τιμωρία — όταν σκέφτεται, τη μέλλουσα κρίση:
«Και τότε ο Χριστός θα μας πει, ελάτε και σεις. Όλοι εσείς, εσείς οι μέθυσοι, εσείς οι αδύνατοι, εσείς οι ακόλαστοι... Και θα μας πει: όντα άθλια, γίνατε σύμμορφοι με την εικόνα του θηρίου και έχετε τη σφραγίδα του στο μέτωπό σας... Ελάτε όμως και σεις. Και τότε οι δίκαιοι θα διαμαρτυρηθούν και οι φρόνιμοι θα απορήσουν: Μα, Κύριε, πώς τους δέχεσαι; Και ο Χριστός θα πει: Αν τους δέχομαι, κύριοι δίκαιοι, αν τους δέχομαι, κύριοι σώφρονες, το κάνω γιατί κανένας από αυτούς δεν έκρινε ποτέ τον εαυτό του άξιο. Και θα μας απλώσει τα χέρια Του, θα μας ανοίξει την αγκαλιά Του και μεις θα πέσουμε στα πόδια Του και θα τα καταλάβουμε όλα. Ναι, τότε θα τα καταλάβουμε όλα... Θεέ μου, ελθέτω η Βασιλεία Σου...».
Χρήστος Γιανναράς